Ar person, ar c’hure, ar zakrist, an archerien nan int ket bet evit en em viret da c’hoarzin. Ha da c’hoarzin ive ar re a oa e-barz an antre hag ar re a oa en diavêz. Ar barner ne c’hoarze ket, droug ennan, bronduet e ziouchod, fuc’hal a rê !
Eun tôl lagad a gorn d’an archer :
— Kroget ennan !… C’hoarzin goap eus ar varn, eus ar barner ! Kroget ennan !… ar wialenn !…
— N’am skoït ket, ôtrou, n’eo ket me !
— Ober goap ! goap !… Lavar piou ?
Gir na respontas ar pôtr.
Eun archer a dapas krog er wialenn.
— Piou ?… lavar piou.
— ’Lavarin ket.
— Ah ! ah ! ’lavari ket ?…
Poan a zo bet gant ar pôtr, gwevn e gorf evel eur silienn ; kroget an neus gant e zent en dorn eun archer. Setu hen war an dôl, liammet troad ha dorn.
— Lavaret a ri ?…
Gir.
Eun tôl !
En êr ar wialenn a c’houiban. Eur skrijadenn !
— ’Lavarin ket ! ’lavarin ket !
Ar wialenn a bege eus kroc’hen e bensou : unan ! daou ! tri ! pevar ! pemp !
Semplet ar pôtr… Pa deuas ennan e-unan, en-dro d’ean e vreur hag e c’hoarezed o ouela, dirakan ar barner hag ar person.
— Pennek out, mabig, pennek ; imor fall a zo ennout, ijin fall, ’m eus aon. Diwall, mab, diwall, ha dalc’h mat, dindan evor, ar c’homzou fur ac’h an da ziski d’it :
|
Nep na zent ket eus ar stur |
— N’eo ket me ! n’eo ket me ! a advousgomze ar pôtr, en
eur valbouzenni, n’eo ket me !
