Izabel a oa plac’h a benn hag a galon. Red eo d’ei beva, arabad eo d’ei en em leuskel da vont gant ar glac’har. Nann ! nann ! Red eo d’ei delc’her penn, enebi, stourm, gounit he bara hag hini he bugale.
An daou vihanan er gêr, hi gant Bilzig ha Madelen ac’h aio d’an ôd, da vigorneta, da goukousa [1], da veskla, ha, pa vo mareou bras, da ormela ha da deureuka [2]. Ar c’hregen dastumet, hi ac’h aio d’o gwerza, war ar mêz, da Wimaek, da Lanmeur, da Blouigno ha da Werrand. Eur bouteg war he fenn, Izabel ac’h ê, dre ar c’homananchou, ar vereriou hag ar bourkou, ha, peurvuia gwerzet he boutegad, e teue ganti en distro pastellouigou kig, eun tamm lard-teu, eur vozadennig vleud, eur gôlenn-bome, eun irvinenn, hag, en he godell, eur gwennegig bennak.
E-pad ma vije oc’h ober he zro, Bilzig a dôle evez d’ar re all.
— N’o c’huita ket, n’o zilez ket ! a gemenne Izabel d’ar pôtr. Ro he sugell da Gatellig… gwisk e zilhad da Yannig… ha tôl evez mad d’ê… Diwall anê !…
Nec’hamant d’ar vamm, evel just, ha n’oa ket hep abeg. A-rôk kuitaat an ti, Izabel a roe d’ar vugale peb a skudellad vad a zoubenn al lard, trawalc’h evit mont betek kreiste, da Gatellig e roe da zena.
Aet ar vamm en he hent…
Pa zihune ar bôtrezig, Bilzig a roe d’ei he sugell, ha, pa ouele, e luskelle anei, hag, evit he lakaat da devel, goustadik e kane d’ei, evel d’ar vugaligou, ar ganaouennig :
