Ha kaer an nevoa an ôtrou lavaret d’ei penôs e tizo ar re o devoa ôzet ar jolori-ze, penôs e kastio, ha kalet ha divergont, ar re o devoa kanet pe zavet ar zon, netra ne oa evit he frealzi, netra, na den ne oa evit sec’ha an daerou a gouee piz war he diouchod.
Evelkent a-nebeudou an dud a skuizas. Ar re a oa deut a-bell a guitaas da genta an dachenn, heuilhet a-dost gant o amezeien. Hag e kleved war an henchou, en-dro da Gervarker, betek Lanmeur ha Plistin, kanaouenn lirzin ar vombard hag ar biniou, kroz ar pilligou hag an taboulinou, bleujadennou ar c’herniel-boud.
En-dro d’an hanter-noz, echu ar jalivari, pep-hini a oa deut d’e glud, ha maner Kervarker en sioulder peoc’h an noz a goueas.
Setu Janedig he-unan gant he ôtrou, he fried. Itron eo, itron. Siouaz ! ker, gwall ger eo koustet d’ei he noblans. Ha kaer he deus esa tenna eus he ziouskouarn ar zon villiget, he zon atao e klev anei o kana :
- Nan ouzoc’h ket ar galleg, kennebeut ar c’hadans,
- Nan eo ket en brezoneg e tiskours an noblans.
— Na ouelit ket, Janedig, na ouelit ket, va c’harantezig !… Warc’hoaz e vo gouveet piou an neus grêt ar zon, piou an neus ôzet an arvest. Ya, ya, me a ouio an doare. Gwaz d’ar re…
— Ya, ya. Met piou a ankouao ar zon ? a respontas Janedig.
Antronoz vintin, ar bagou a oa aet d’an ôd, darn da linenna, da gevella, da zragi, darn all da vejina pe da ober maerl. En bourk, en Pennenez ne oa nemet merc’hed er gêr ; war ar mêz, er c’homananchou, pep-hini a oa aet gant e labour, piou d’ar park, piou d’ar prad, pe d’ar c’hoad, pe d’ar waremm,
An ôtrou Leskorr hag e dad-kaer a deuas d’ar bourk : red eo d’ê goût piou an nevoa savet ar zon, hag ar jolori.
