An de war-lerc’h, Yann e benn e-unan a deuas gant e vab da di Izabel.
— Bennoz Doue d’it, Bilzig !
— N’eo ket ze ho poa prometet d’in, Yann ? a lavare Bilzig en eur c’hoarzin.
— Ac’han ! ac’han ! a lavaras Yann gant eur mousc’hoarz a velkoni, Bilzig, met ar gwir ne oa ket ganit, pôtr.
— Hen goût a ran, Yann. Absolvenn, Yann !
Gant Yann eo bet a-hed an ôd evit punseal e ronviou, e wern hag ar pez an nevoa distaôlet ar mor eus ar paour kêz Teureugenn.
Pep-hini an nevoa bet true eus stad ar pesketer. Eur gest a zo bet grêt er bourk ha war ar mêz. An ôtrou kont, an ôtrou person, an ôtrou kure o deus roet peb a damm mat a arc’hant : trawalc’h a zo bet dastumet evit ober eur vag neve da Yann.
Ha breman, a-rôk echui ar burzud-man grêt gant Bilzig, eo red d’in lavaret c’hoaz penôs, an de war-lerc’h, Saïg ha Bilzig ac’h ês da glask eor ar vag. Bagou all ac’h ês d’o ambroug : n’int ket bet pell o kavout an eor. Grêt gante o marevez, leuniet ar boutegou a veskl hag a ormel : pinvidigez ha levene en ti Izabel.
Ha Bilzig a zavas n’ouzon ket ped troatad en istim e genvroïz. Ne oa ken breman ar marmouz fall, an ampoezon, ar mic’hiek. pehini a vije en disfi d’an holl. Ne oa ket deut da vea eur sant, nann ! Kilhenn, goaper a oa atao, met ar c’hreunenn vat gweennig a oa dent da vea. Punse an Deureugenn an nevoa diskouezet d’an holl petore den e teuio Bilzig da vea.
