Bilzig a chachas eus e c’hodell eur bellenn neud-gouel. Staga a eure an daou besk dre o ambrankou.
— Setu, ôtrou.
— Pegement, pôtr ?
— Pevar real, ôtrou : dek gwenneg pep-hini.
An ôtrou a dennas e yalc’h eus e c’hodell hag a roas d’ar pôtr eur pez a eur skoed.
— N’em eus ket a vonei, ôtrou ; en distro e paefet ac’hanon.
— En distro ?… Dalc’h ar c’hemm evidout hag evit da c’hoar.
— Trugare, ôtrou !
Bilzig laouen.
E-pad ma rê an ôtrou e varc’had, an itron a oa o kôzeal gant Madelen ; pecherou a rê d’ei :
— Eus a belec’h out, va merc’hig ?
— A Lokirek, itron, eme Madelen doneet.
— Petore micher an neus ho tad ?
— Va zad a zo maro pell, pell zo, itron.
— Ha da vamm ?
— Hon mamm Izabel a zo er gêr gant va breur ha va c’hoar vihan. Mont a ra d’an ôd da glask bigorned, meskl, hag ec’h a d’o gwerza alïes da Blistin. Eus Plistin oc’h-hu, itron ?
— Ya, ya, va merc’hig.
— Oh ! neuze, hoc’h eus sur prenet pe besked, pe veskl pe vigorned diganti, hag hirio ive ec’h aio gant eur boutegad all do Blistin… Ha Bilzig ive, itron, ac’h a d’an ôd gant ar bagou.
— Ha ! Bilzig eo hano da vreur ?
— E leshano, itron.
— Te, petore hano ac’h eus-te ?
— Madelen, itron.
— Ma ! Madelen, eur wech all lavar d’az mamm… ya, ya, lavar d’ei delc’her ac’hanoc’h en ho kwele beteg ar beure : n’eo ket mat evit ar vugaligou eveldoc’h redek an noz ken diweat.
Ha kildorn gwenn ha flour an itron a roas d’ei eun tôlig pe zaou war he diouchod.
— Komprenet mat ec’h eus, Madelen ?
