Levr trede - Chap. IX.
Victor Guilmer, 1836 (p. 270-274)
Jesus a yoa maro. O pegueit e tleas beza evit Mari an amser etre maro Jesus hac e resurrection.
Jesus a yoa maro ; Mari e devoa collet ar mab an digna da veza caret hac ar muia caret.
Tristidigues David, pa varvas e vab Absalon, hirvoudou an oll mamou eus an innoçantet santel, ne dint nemet a veac’h eur squeud eus a c’hlac’har Mari, pa ne velas mui Jesus ha pa n’er c’hlêvas mui о parlant.
Mæs ar vam-se, ar santella a voue biscoas, о cоll Jesus, n’he devoa collet netra eus he santeles vras. He souten hac he c’honsolation a voue credi ferm penaus Jesus a ressuscitche prompt eus ar bes. Ar pes c’hoas he soulage en he glac’har, a voue ar resination barfæt e devoa da guement a yoa ordrenet gant Doue evit e c’hloar ha silvidigues ar bed.
O c’hui, pehini a bermet Doue e veac’h affliget dre ar brivation eus ar pes ho poa muia aon da goll ; mam desolet dre goll eur mab pehini a garac’h gant teneridigues ; intanves pehini en em vel privet abred eus a gonsolation ho pues ; oh ! na gollit qet ar guël eus ar squer a so offret deoc’h e personnach Mari : ho taëlou a so just.
Evel-se Joseph a vouelas var bes e dad Jacob ; Sant Augustin var bes e vam Santes Monica ; mæs desqit gant ar Verc’hes Vari ober da Zoue ar sacrifiç eus ho clac’har, ha penaus e tleit e support.
Ar maro a deu da baoues discoulma evit jamæs var an douar ar c’houlmou pere oc’h unisse d’an den da behini e vouelit. Mæs ha n’oc’h eus-hu eta esperanç ebet d’en em velet unisset a nevez er bed-all ? C’hui oc’h-unan, a chom a reot-hu atao er bed-ma ? Ho feis ha ne zisq-hi qet deoc’h penaus ar guir dud fidel en em velo unisset e calon Doue, en eur feçon infinimant parfætoc’h eguet na ellont er beza er bed-ma. Oll e ressuscitimp un deis.
Esperanç douç ha precius pehini a bropose Sant Paul d’ar gristenien guenta, evel eur rêson capabl da sec’hi ho daëlou ha da ober dezo support e peoc’h ar c’holl eus ho breudeur.
N’en em[1] abandonit qet eta d’an dristidigues, evel an dud-all pere a so eb esperanç.
Mæs gouëlit evel eur c’hristen leun a feis, pehini, goude beza satisfiet d’an deneridigues naturel, a gommand souden dezi en em voderi hac en em regli erves e greden.
Ne apparchant nemet oc’h ar religion santel ha divin a behini e reomp profession ; ne apparchant nemet oc’h ar religion fournissa deomp resonniou qer crêe a gonsolation.
Hac oc’h-pen, ar personnaich-se pehini a garac’h qement ha pehini a so lamet diganeoc’h dre ar maro, hac hi a ree eta ho c’holl gonsolation var an douar ? Ha caret a reac’hui an den-se mui eguet Doue, pehini en deus great an disparti etrezoc’h evit ræsoniou pere a dleit da adori ?
Ar personach-se a yoa cals caret ganeoc’h, mæs bolontes Doue, ha n’he c’harit-hu qet muioc’h ? Ho carantes evit an dud a gollit, ne voa qet, martese, reglet mad aoualc’h ; re attachet e zoac’h outho. Ho taëlou, pere a so qer c’huëro ha pere ne cessont da redec, a zisques er vad ho c’harac’h re.
Martese an den pehini a so maro a yoa un ampechamant vras evidoc’h da veza parfæt, pe da veza salvet. Doue, en eur he lamel diganeoc’h, en deus great eta ho mad, pa en deus bet trues ouzoc’h.
Profitit eus an affliction, evit non pas mui en em attachi re oc’h netra grouet. En em attachit ebqen, dreist pep tra, hac e pep tra, oc’h an hini a behini[2] ar bloaveziou ne finissint jamæs, oc’h Doue. Pe, mar qarit unan benac gant Doue, n’er c’harit nemet abalamour ma permet Doue deoc’h er c’haret, pe mar fell dezan er c’harrac’h.
Arabat eo e timinufe, e netra, ar garantes a dleit da Zoue. Carit Doue ebars e personaich ar re-all. Pa garer evel-se, e vezer atao, en despet d’an oll deneridigues naturel, disposet da veza separet, pa fell da Zoue, dioc’h ar re a so just deomp ho c’haret.
E deis ar maro, ar galon a hirvoud, evit guir, an daoulagad a scuil daëlou. Falvezout a rêr gouscoude ar pes a falves da Zoue ; ar sonch eus ar volontes-se a Zoue pehini en em accomplis, a voder hac a regl an daëlou hac an hirvoudou.