Levr Quenta - Chap. III.
Victor Guilmer, 1836 (p. 11-16)
CHABIST III.
Eus ar sourci a dleomp da gaout da gonservi graç Doue.
Ar Verc’hes, concevet, e graç Doue, eb tach ebet eus ar pec’het, eb inclination ebet d’ar pec’het, ne doa qet a sujet da gaout aon eveldomp-ni da gueza er pec’het.
Gouscoude, oc’h examina he feçon da veva ha d’en em gomporti, e vige lavaret e divige mui da gaout aon eguet domp-ni.
Beilla a rê bepret var he c’halon, evel p’o divige gallet ar grouadurien obten he affection hac he c’harantez.
Beilla a rê var he zeaud, var he oll gomzou, evel p’e divige da zisfiziout eus he musellou.
Concevet gant an oll brivilachou eus an innoçanç hac ar santelez, e falvezas dezi beva bepret er binigen.
Evidomp-ni, pegnement bennac e ve an diaoul evel eul lion о yudal, o rodal en dro deomp evit hon devori ; peguement bennac e vemp sempl, n’or beus aon ebet, na guemeromp sourci ebet d’en em zioual oc’h e bechou, oc’h an dangerou e pere e maomp da goll graç Doue.
Amsao a reomp e zomp ar sempladurez memes, ha gouscoude en em exposomp gant hardisseguez d’an occasionou a bec’het e pere ar re devota o deus alies cavet maro ho ene.
Ar sempladures, pa en em fiz re varnisi he-unan, a ne verit-hi qet beza abandonet ha coll pep souten ?
Guelet oc’h eus-hu alies bugale o c’hoari var an hent gant contellou en ho daouarn, eb santout an danger da behini en em exposont ?
O christenien ! cetu eno petra rit. Eb caout aon rac maro oc’h ene, e redit d’an hostaleriou, d’an nosvechou, d’an dansou ; e chomit eb necessite en tyes-se e pere e cavit un occasion certen a bec’het ; en em exposit en antretienou familier ha libertin, ha n’oc’h eus aon ebet rac ho fragilite, n’oc’h eus aon ebet da goll an tensor[1] precius eus ar c’hraç, pehini a zouguit en eur væssel qer facil da derri.
Nac a adversourien a glasq tenna diganeomp an tensor-se ! Beza on deus ennomp, beza on deus er meas ac’hanomp, beza on deus en dro deomp.
Ennomp, hor passionou pere ne dint qasi jamæs trec’het mad ; er meas ac’hanomp, ar sperejou a denvaligen ; en dro deomp, eur bed corrompet.
Henvel oc’h eur c’houlaouen mouguet fall, hor passionou a ell ato en em allumi a nevez ha c’hueza en hon ene, evel un tan goall, d’e devi.
A pa vemp bet, evel St. Paul, savet betec an huella evou, bac e vemp savet d’an huella perfection a zantelez, e tleomp atao crena da veza collet ha precipitet en abimou a zisesper, a horrol eternel. Eur sonch a ourgouil a so bet aoualac’h en æl Lucifer evit caout ar malheur-se.
E vean en em fizier var ar fermder eus e greden, var ar ferveur eus e resolutionou e servich an Autrou-Doue ; ne deo red nemet un occasion malheürus evit hor c’holl.
David a yoa eur roue erves calon Doue. Eur sell a guriosite var eur vaoues er c’hollas. Ne ouie den e pelec’h e oa ners Samson, ha qeit a ma talc’has an dra-se cuzet, ar Philistinet ne voant qet evintan. Importunet gant Dalila da ziscleria dezi petra a rente anezan qer crên, e lavaras dezi ma vige trouc’het e vleo var bere biscoas ne doa bet cisail ebet, e teuje da veza qer faibl hac an dud-all.
Dalila en trahissas, hac e vleo, o veza trouc’het, n’en doa mui o ners extraordinal. Ar Philistinet a deuas hac a greuvas e zaoulagad.
An den an avanceta en hent ar berfection bac ar santeles, ma teufe evel Samson da blega d’an importunite eus an drouc speret, ma n’en em zisfizfe qet eus e ners e-c’hunan evit lacât bepret e oll fizianç e Doue, eus ar brassa sant a deufe da ober ar brassa pec’her.
En hent eus an devotion, un devez passeet mad ha dibec’h ne respont qet eus un eil devez, hac e faut beza fidel, en em grenvât mui-oc’h-mui e carantez Doue hac en e servich, dre eur grescanç continuel a effort evit cassaat ar pec’het ha caret ar mad hac en ober, goude beza bet ar mignon ar brassa d’an Autrou-Doue, e c’haller c’hoas dont da veza un den daonet.
An hini a gont var e resolutionou passeet, eb beza bepret var evez da offansi Doue, a vanco souden dezo.
Ar vuez-ma a so evel eur mor dangerus ha leun a c’herrec. An nep en em expos eb precaution var ar mor-se, a berisso eb dale. Calet eo ha difficil, evit guir, passeal ar vuez-oll atao о veilla varnomp hon unan, evel ma veiller gant un den clan pe evel eur soudard e gard.
Calet eo ha difficil ober eur brezel assidu d’hon inclinationou direglet ; mæs eb combat n’en deus den hiscoas en em santifiet.
Mar deo rust ar bresel ha poanoius epad un nebeut amser, sonjomp, evit en em gourachi, er gurunen eternel preparet gant Jesus d’e vignonet fidel, hac er poaniou eb fin preparet evit ar re ho devezo collet ar c’hraç eb he beza aquisiteet a nevez.
Guerc’hes santel, pehini oc’h eus qemeret qement a souci hed ho puez da gonservi graç an Autrou-Doue en ho calon dre ar beden, ar binigen, ar veditation eus ar guirioneziou eternel, desqit din ar moyenou, obtenit din digant ho mab Jesus ar c’hraç da gonservi bepret mignoniach Doue.
Penetrit,[2] o va Salver ! va c’horf ha va ene eus ho toujanç santel. An doujanç am rento eveziant hac er c’his-se e sortiin victorius eus va oll gombajou.
Grit ma comprenin parfet penaus ar c’hraç pehini hor rent ho mignonet hac ho pugale, a so ar mad uniq pehini a verit oll attach va c’halon, ar mad uniq a behini ar c’holl a verit va regret ar brassa.
Oh ! peguen eürus e vigen ma n’am bige qet collet an tensor precius eus ho craç. Eürus c’hoas da ellout repari ar c’holl am beus gret. Ya, er repari a fell din cousto pe gousto.
Allas ! mar em bige beuliet exemplou ho mam santel, pehini ive oc’h eus roet din evit mam, n’em bige qet qement a zaëlou da scuilla var va disursou.
Mæs n’eus forç, va alvocades eo c’hoas ar Verc’hes. Na revusot qet, ô Jesus ! chelaou ho mam.
Guerc’hes, etre ho taouarn e lacan va c’haus. Santout a ran an esperanç eus va fardon о tont em ene.
Ennoc’h, ô va Doue ! em beus esperet ha na vin qet confontet da jamæs. Hiviziqen e vezin sourciussoc’h d’en em bellaat dioc’h pep apparanç a bec’het.
Etre ho taouarn, ô Guerc’hes ! e lacan va resolution : benniguit-hi, me ho ped, ô mam garantezus !