| ◄ Red-é épad er vuhé disquein merhuel erhat. | Er marhue e ziscoa er folleah a vanitéieu er bed. | Trompereah a zivout er marhue mad. ► |
N’en dé quet calz nameit én achimant ag er vuhé é hanàuér petra-é er marhue ha petra-é er vuhé. Nezé é comprenér penaus er marhue e zou fin er vanitéieu ag er bed, hag er fin ag hun ol disordreu pé ag hur mériteu. Chetu er péh e hra anquin pé consolation er grechénion ar drézeu en éternité.
I. Oh ! na splannet é huél en inean, a p’en da er marhue de chairrein deulegad er horv ! Hi e huél perac é oé reit er vuhé dehi, péh quer bras-é bet hé dalledigueah é vihuein hemb chongeal é Doué ; hi e hanàu penaus ol en treu ag er bed n’en dint meit fausoni ha trompereah, ha n’en dès bonheur nameit é cârein hag é chervigein en Eutru Doué. En ampeleur, hanhuet Séver, e laré é verhuel : « Me mès joeisset ag er ranteleah caërran ag er bed ; me zou bet er péh ma hel mab-dén bout ar en doar, ha ne chom guet-n-ein nitra e hellehé chervige d’ein ér stad é péhani é on. » Ur pab e laré, ur momand benac quênt é varhue : « Me mès bet alhuéieu er baraouis étré men deourn ; mæs gùel e vehé bet t’ein em bout alhuéieu ur houvand peur benac. »
A p’en dé tremeinet er vuhé, nezé en hum anquinér ag en dout manquet a hobér er péh e zelié bout bet groeit : mæs forh dehuéhat-é en dout anquin ag er péh e zou passet, a pe ne vér quet mui ér stad d’er reparein ! Péh ur maleur gùélèt é vér fariet a pe n’hellér mui donnèt ar é baseu, ha gùélèt en hur bé héliet ur fal vuhé, a pe ne vé quet mui a amzér de zifautein er péh e vé manquet !
Eit parrat doh anquinieu quer bras, chonget bermen ag en treu ag er bed, èl ma chongehet a nehai én ær ag er marhue. Péh avantage e za d’oh-hui ag ol er péh e hra méh ha confusion d’oh hinihue, e laré sant Paul d’er bobl a Rom ? Me houlen guet-n-oh er memb tra : petra e chom guet-n-oh-hui ag en ol treu bourrus-hont e oé d’hou crad ha de béré é oèh quen douguet ? Mèn é ma oueit er hrolleu, en hantisseu, en dibaucheu, er madeu, er faus pligeadurieu ag er vuhé doh péré é oé quer staguet hou calon ? Ne chom guet-n-oh a nehai nameit ur chonge, guet en anquin hou pout collet pé risclet salvedigueah hou ç’inean. Ol en treu-zè ne changent quet guet en amzér. Quel liès gùéh èl ma hum abandonnehet dehai ; ne dennehet quin fréh a nehai nameit anquinieu ha rebreicheu a gousciance. Chetu ol er péh e chommou guet-n-oh én ær ag er marhue.
Nac hou pehé joeisset beta bermen ag en ol inourieu, ag en ol pligeadurieu ag en doar, pé nac é vehoh couéhet ér brassan maleurieu, nac hou pehé anduret ol er poénieu e hel mab-dén souffrein ér bed-men, ur momand arlerh ne vou mui nitra ag en dra-zé. Ne chommou guet-n-oh ag er madeu, ag er pligeadurieu a béré hou pou joeisset, nameit en anquin d’ou hol ; hag ag en drougueu péré hou pou anduret, nameit er chagrin hou pout groeit goal implé ag er péh e hellé méritein d’oh er baraouis. Hou ç’anquin e vou hou pout hum cherviget aveid hou tannation ag er péh e hellé méritein d’oh ur gloër éternel. Anquin læn a zisespoér, dareu didalvé, rac en éternité ne hellou jamæs ou séhein. Me mès bihuet uiguênd vlai ar en trôn, e laré én ur verhuel ur roué bras, ha ne chom nitra guet-n-ein. Pligéet guet Doué m’em bezé passet en uiguènd vlai-cé a rouéoni, én ul léh didrous benac, é chervige men Doué hag é labourat eit me salvedigueah !
II. Er marhue e laca ol en dud ér memb rang ; peb-tra e vé nezé passet aveid en eil hag éguilé, mæs én ur fæçon forh dishanval aveid er ré just hag er béherion. Sellet ur sant Antoén é verhuel d’en ouaid a buemp vlai ba cand. Pihue e heliehé comprenein er joé ag é inean é huèlèt en amzér hag en éternité ; en amzér é péhani é ta a bassein ol er rustonieu ag é vuhé a bénigen ; en éternité é péhani é ha de gommance ol er pligeadurieu e ra Doué d’é Sænt ér baraouis.
Sellet é contrel doh er maleurus Caïn. Nac en devehé bihuet puemb mil vlai ér pligeadurieu hag él larganté a bep-tra, petra e chommehé guet-hou bermen ? Na brasset-é dalledigueah mab-dén, e lar un Tad santel, hum lezel de vout trompet dré er vràuité ag er pligeadurieu hag er madeu ag er vuhé, hemb perderi ag er maleurieu de béré é conduyant.
Groeit e oé bet douguein d’er guér a Grenad corv en ampeleurès Isabel, péhani e varhuas ér guér a Doled. A pe oé bet digueoret er chass, face er brincès e ziscoas bout quen difæçonnet ha quer vil, ma laras a vouéh ihuel sant Françæs Borgia, nezé duc a Candi, é ranteleah Spagn : « Hà honnéh-é er brincès-hont péhani en doé quement a vràuité n’en dès hoah nameit ur berrig amzér ? Petra ! hà hennéh-é er face-hont quer gaillard ha quer liguernus ! O men Doué ! na miseraplet-é mab-dén staguein é galon doh treu quer bresq ! Na dallet-é er ré en dès rai a sourci eid ou bràuité quen distér ! » Ean e bassas en noz arlerh é ouilein ar folleaheu er bed ; monnèt e ras goudé é compagnoneah santel hag inourabl en tadeu Jésuit hag é tas devout sant.
Ne hellér quet en dout brassoh consolation én ær ag er marhue, eid en dout bihuet én disprisance ag er pligeadurieu hag ag en inourieu ag en doar, goudé en dout cherviget Doué a huir galon.
1° Chetu hag e zou groeit, me ya de gùittat a vremen ol er péh e hellehé m’anquinein a pe dostei er marhue. — 2° Me renonce d’en orgueil, d’er madeu ag en doar, d’er pligeadurieu dangerus a béré é ma carguet me halon, ha me ya d’hum staguein doh er péh e hellou rein consolation d’ein én ær ag er marhue. — O men Doué ! groeit ma pratiquein a galon, a hinihue, er bénigen doh hum aqùittein leal a me ol devérieu.