Eil quevren - An trivec’hvet Chabistr
Youen-Yan-Lois Derrien, 1779-1792 (?) (p. 129-133)
Uervel a reomp inspirationou mad quement attis, mouvamanr, rebeich ha remors interieur, quement sclerigen hac anaoudeguez a ro Doue deomp, o tiarben hor c’halon gant e venedictionou ha gãt ar sourci hac ar garantez eus a un Tad mad, evit hon diuna, hon excita, hor poulsa hac hon tenna d’ar vertuziou santel, d’ar garantez celesliel, d’ar resolutionou mad, bref da guement hor c’hundu d’hor mad eternel. Quemense eo a c’halv ar Pried divin heurta an nor ha parlant ouz calon e bried, e diuna pa vez cousquet, crial outi hac e guervel pa vez absant,
e c’houvia da dànva eus e vel, da zestum avalou ha fleurachou en e jardin, da gana ha da ober d’he mouez douç sini en e ziscouarn. Izom am eus a ur gomparæson evit en em rei da entent ervat. Evit conclui antieramant un dimizi, e tle erruout tri zra en egard d’ar plac’h pehini a fell da zimizi. Da guenta e proposer dezi ar guevren, d’an eil e quef mad ar broposition, ha d’an trede e ro he c’honsantamant. Evelse ive Doue, o fallout dezàn ober ennomp, dreizomp ha gueneomp un action bennâc eus a ur charite vras, a zeu da guenta d’e froposi deomp dre e inspiration, d’an eil e teuomp de c’haout mad, ha d’an trede e consantomp da guemense : rac evel ma zeus teir fasen evit disquen er pechet, da c’houzout eo an dentation, ar blijadur hac ar gonsantamant, evelse ivez ez eus teir fasen evit pignat er vertuz, da c’houzout eo an inspiration pehini a so control d’an dentation, ar blijadur en inspiration pehini a so control d’ar blijadur en dentation, hac ar gonsantamant gant an inspiration pehini a so control d’ar gonsantamant gant an dentation.
Pa bate an inspiration gueneomp ahet hor buez, cousgoude ma na quemeromp plijadur enni, ne vemp jamæs agreabl da Zoue ; er-c’hontrol e Vajeste divin a ve offanset dre guemense ha fachet evel ma oue gueichall a a enep an Israelitet, pe gant re e oue ahet daou-uguent vloaz, evel a lavar er Scritur, oc’h o sollicita d’en em gonvertîssa ountàn, hep e falvezas dezo biscoaz clevet na sinti ountâ : ar pez a eureu dezàn touet dre goler outo penaus birviquen ne antresent en e repos. Ar blijadur pehini a guemeromp en inspirationou mad, a so un disposition vras da vont d’ar Barados, hac e commançomp dija da blijout da Zoué an hent-se ; rac peguement bennâc na ve quet choaz ar blijadur-se ur gonsantamant antier, un disposition certen e cousgoude d’ar gonsantamant : ha mar deo ur sin vad hac un dra profitabl meurbet quemeret plijadur o clevet comsou Doue, pere a so evel un inspiration exterieur, ez eo ivez un dra vad hac agreabl bras da Zoue quemeret plijadur en inspiration interieur. Eus ar blijadur-se eo e coms ar Pried sacr evellen : va ene, emezi, a so ravisset-oll gãt joa pa en deveus parlantet va muia-caret ouzin. Evelse ivez en em gontant bras dija an digentil eus an- demesel pe da hini e ra al les, hac en em guef cals favoriset pa e guel oc’h en em blijout eus e servich.
Mæs erfin ar gonsantamanr eo a beurechu an act vertuzus ; rac mar deuomp goude beza inspiret ha quemeret plijadur en inspiration, da revusi cousgoude hor c’honsantamant da Zoue, ez omp estrainch dianaoudec hac e c’hoffansomp cals e Vajeste divin : rac seblantout a ra e ve mui a zisprijanç eno. Quemense oue a c’hoarvezas gant ar c’hrec-hont eus ar C’hanticou ; rac peguement bennâc ma oue touchet he c’halon gant joa o clevet ar vouez douç eus he fried quer oc’h e guervel, cousgoude ne savas quet da zigueri an cor dezàn var zigarez un excus sot ; hac he fried o tont d’en em facha, evel ma en devoa ræson, a yeas ebiou hac e dilesas. En em resolvit eta, Philotee, da accepti a galon vad an oll inspirationou hac an oll enclasq a blijo gant Doue da ober deoc’h ; ha pa erruo an inspirationou gueneoc’h, recevit-y evel Ambassadourien ar Roue celestiel pehini a fell dezàn contracti priedelez gueneoc’h. Selaouit pæsiblamant ar broposition a reont deoc’h : considerit ar garantez pe gant hini e teu Doue d’hoc’h inspira, ha cherissit an inspiration santel-se. Consantit gant an inspiration santel, mæs dre ur gonsantamant antier, carantezus ha constant ; rac er fæçon-se Doue, pehini ne illit quet da oblija, en em gafo, cousgoude obliget-bras d’hoc’h affection vad. Mæs abarz consanti d’an inspirationou eus a draou a gousecanç pe a draou extraordinal, evit na viot quet tromplet, consultit bepret ho Tirecteur, evit ma c’hexamino hac èn so guir pe faus an inspiration ; rac an adversour, o velet un ene pront da gonsanti gant an inspirationou mad, a bropos dezi alies inspirationou faus evit e zrompla : ar pez na ell jamæs da ober endra oboisso gãt humilite d’e C’honducteur. Pa ho pezo roet ho consantamant, e renquit gant ur sourci bras lacât ho poan da executi ar pez a c’houlen an inspiration digueneoc’h : eno eo e consist al leunder pe ar berfection eus ar guir vertuz ; rac evit caout ar gonsantamant er galon, hep e lacât en effet, ne ve an dra-se nemet planta ec’his ur vinien hep fallout e touque frouez.