Eil levr - Chap. XX.
Victor Guilmer, 1836 (p. 190-194)
Deoc’hui, Rouanes ar vertuziou, en em adressan, evit desqi tevel ha parlant a bropos.
C’hui oc’h eus bet pratiqet ar vertus eus ar silanç en eur feçon qer parfæt, ma c’hellit, guell eguet hini-all, desqi din e phratiqa va-unan.
An aviel a rapport deomp hiniennou eus ho comzon, hac e velan ne barlantit jamæs nemet dre ar motif eus eur vertus benac.
Pebes carantes evit ar burete ! pebes humilite ! pebes soumission er c’homsou pere a adressoc’h d’an Arc’hæl pehini a zeuas d’ho saludi en hano an Dreindet adorabl.
Parlant a rit, e ty Elisabeth, evit renta graçou da Zoue eus e faveuriou.
Pa oc’h eus cavet a neves ho mab Jesus en templ, e parlantit ountan evit disques ho teneridigues a vam, hac en eured Cana, e parlantchoc’h evit procuri guin d’an dud pere n’o devoa qet, o pedi Jesus da chanch an dour e guin.
A hent-all, e tavit, e meur a circonstanç e pere e seblante e vige bet dleet deoc’h ober pers eus ho santimanchou d’ar re a yoa assambles ganeoc’h.
Test eus ar burzudou pere a errue da c’hiniveles Jesus, c’hui a glêve ar pes a lavare hac a gane en henor dezan an æles hac ar bastoret.
Netra eus ar pes a lavarent ne echappe diganeoc’h, mæs, eme an avieler, destum[1] a reac’h tout en eur silanç leun a religion.
En templ e pehini e presantchoc’h ar buguel Jesus, e chomchoc’h en eur silanç a admiration, a behini an avieler n’en deus qet manqet da barlant, abalamour ma tlie hon instrui.
Goude-ze e pignoc’h gant Jesus var menes Calvar. En ho sa e chomjoc’h dirac e groas, receo a rejoc’h e ziveza huanad. Mæs epad an oll amser-se, ne lavarjoc’h guer, mæs derc’hel a rejoc’h eur silanç parfæt a batiantet hac a resination da volontes Doue.
Va silanç a barlant ouzoc’h, va mab. An oll eneou devot a gompren ar guëlla ar pes a lavar dezo.
Ar speret a zevotion pehini a roe Doue din, a rea din rei peoc’h en oll circonstançou e pere gloar Doue pe garantes an nessa ne exigent qet e parlantchen.
Ar silanç-se a zesq deoc’h penaus, evit beza devot er galon, evit beza den interior, e renqer parlant nebeut, parlant gant reflexion, parlant, en eur feçon benac, erves ar Speret-Santel, pehini a inspir e goelet ar galon, ar pes a dle da lavaret an hini er c’honsult.
Caret parlant cals a so eur merq a eur galon hac a eur speret leun a scanvadures ha dissipet bras, hac an dissipation-se a so dija undroug bras.
Ar santimancbou a zevotion a ya eas da goll, pa barlanter cals. Ar silanç o c’honserv hac o c’hrenva.
Caout a reot nebeut a dud pere o defe qeus da veza tavet ; cals, er c’hontrol, o deves qeus da veza parlantet re.
An den fur aoualc’h ne barlant nemet[2] pa ves poënt, da lavaret eo, pa ve fall pe disapropos rei peoc’h.
An hini ne voar qet miret e deaud a so[3] henvel oc’h eur guêr a behini en dorojou a so digor d’an oll.
N’en deo qet possubl purvuia ne rafet[4] eur pec’het benac, pa barlanter epad re a amser. An hini a barlant nebeuta eo ar furra.
Anavezet e zeus penaos en dud a barlant nebeuta a ves purvuia ar re santela.
Dalc’hit mad en ho memor eo atao avantajus rei peoc’h, pa na ves qet a necessite da barlant.
Ne qet un dra vian gouzout peur parlant ha peur tevel. Habil e c’haller beza hac aroutet en traou-all, hac ignori ar poënt-ma.
Gouzout peur parlant, gouzout peur tevel, graç Doue en desq guelloc’h eguet ma ra oll guentelliou an dud.
Va mab, sul nebeutoc’h e parlantot oc’h ar grouadurien, sulvui a se Doue a barlanto ous ho calon.
Considerit ar mill dra inutil a bere e parlanter purvuia er bed, evel capabl da viret ouzoc’h da veza bepret unisset gant Doue, pehini a glasq en em gommunica deoc’h.
Dreist peb tra, parlantit nebeut eus oc’h afflictionou hac ho poaniou. An dud ne guemeront qet enno an oll bers a zongit.
Parlantit cals anezo d’an Autrou-Doue, pe roit-hi da anaout d’ho Confessour, pehini oc’h instruo hac ho consolo dre sicour ar religion.
Na barlantit qet, dreist peb tra, eus ho miseriou, eb necessite absolu, pa ves un all benac caus anezo. Car alies ho pe sujet d’en em rebeich, ar pes ho pefe lavaret a re var an traou-se.