Doué a réserve mara uéh er souffranceu brassan d’é serviterion fidellan

Eus Wikimammenn
Rouville, Alexandre-Joseph de (peotramant: Abbé d'Hérouville)
troet gant Guillôme, Joachim.
J.-M. Galles, 1829  (p. 221-224)



CHAPISTRE IV.
Doué a reserve mara uéh er souffranceu brassan d’é serviterion fidellan.


NE oai quet enta assès, ô men Doué ! m’en devehai bet douguet Mari, durant tri blai ha tregont, en hé speret el limage ag en tourmanteu a zeliai andur hé mab ? A ean oai hoah ret ma vehai bet test ag é varhue.

N’hou poai quet goulennet m’en devehai bet assistet Sara ér sacrifice a zeliai gobér, dré hou courhemen, Abraham ag e vab Isaac.

Mæs m’er hompren, ô men Doué ! ret oai m’en devehai Mari, péhani a zeliai un dé bout, er Rouannés ag er vertuïeu, antréet donnoh eit ol er Sænt ér gompagnoneah-cé a souffranceu a béhani é conze hou ç’Apostol, hac e hoès formet étré Jesus hac er-ré a zeliai bout salvet.

Ne zelian quet enta bout souéhet é ùélet afflictioneu calz a ré just é cresquein a vesul me mant fidelloh d’hou chervige.

Me zeli sellet er souffranceu bras a andurant mara uéh èl græceu bras a ret dehai, hac èl mercheu bras a hou caranté én ou hevér.

Hui a recompanse er péh a rant eit pligein deoh dré souffranceu péré ou laca attaüe de vout havalloh doh er scùir divin a gavant ar er halvar.

Er-ré a gâroh muihan hac en deoai aveit oh er garanté crihuan ha tinerran, er ré-zé oai hum gavai ar er halvar er-ré dostan d’er groéz.

Ur bonheur bras é bout juget digne de vout lodec é souffranceu Jesus én ur fæçon particuliér.

Peb disciple a vou parfæt mar dé èl é væstre. Jesus hun mæstre, é parfection péhani é teliamb lacat poèn d’arrihue, en dès passet dré en trebilleu brassan.

N’en dès chet calz a ineanneu péré a zou arrihue én ur vertu ihuel hemb n’en dint bet approuvet én ur fæçon rust benac.

Ind ou dès commancet bout vertuus. Hui e hoès arlerh fournisset dehai, én un occasion malheurus benac, er moyand de zonnet de vout parfæt.

Rac ma hoh agreable de Zoué, a larai hou ç’Æl de Dobi, é ma bet necessær ma vehai bet deit er malheur d’hou approuvein.

Discoein a rér deoh ur garanté vrassoh a pe bratiquér er vertuïeu, én ur souffrein, eit a p’ou fratiquér hemb souffrein.

Na doucet un dra é éellein laret guet sant Pierre : Hui a ouï, ô men Doué ! en hou câran. Mæs ne ouyamb quet calz petra é hou cârein, ma n’hun nès chet hoah disquet souffrein aveit oh.

N’en dé quet, ô men Doué ! me ma absolumant necessær ma vou en anjulieu cruel, er bassefos, er hlinhuédeu hir ha calet, partage hou Sænt ar en doar ; mæs hui a ouï goarn dehai croézieu aral péré, penaus-benac ne ziscoant quet bout quen terrible, ne chervigeant quet bihannoh d’ou lacat de verhuel doh t’ai ou hunan.

Ne hanaüér quet ol er hombatteu rust en dès de soutenein en ineanneu a vennet purifiein hac a halhuet d’ur stad ihuel a santeleah.

Durant ma tiscoant én extérior jouissein ag er peah douçan, ind ou dès liés én diabarh de soutenein er bresel rustan.

Ma ne bermettet quet d’en treu crouéet ha de valice en dut hum sehuel énep d’hou serviterion fidel, hui a bermet d’en diaulet ou attaquein guet furi.

Mæs eit ou santifiein-é é permettet quement-cé. Sel-mui m’ou dès de gombattal, sel-purroh ha parfætoh é ta ou vertu de vout.

Ou fé a grihua hac a gresq é adorein hou volantéieu, ô Mæstre souveræn ! guet un aboeissance perpet parfætoh, hac é hanaüein énoh un tad aviset péhani a bunisse é vugalé rac ma ou hâr.

Ou espérance a za attaüe de vout fermoh. El ma hanaüant hou madeleah infini, é mant assuret penaus, é léh ou abandonnein de furi ou anemiset, hui ou secourou ; hac ind hum accourage d’er gombat én ur chongeal penaus en afflictioneu présant a ra méritein ur gloër éternel.

Ou haranté a za de vout berhuidantoh. Perpet distaccoh doh en treu crouéet ne vihuant meit aveit en hani a zou én Doué a ou halon, hac ou fartage a jamæs de virhuiquin.

Nezen-é, mui eit jamæs, é oh inouret dré ou fidélité. É creis er honsolationeu en hou chervigér liés dré intérès. Mæs én afflictioneu, a p’en dé er galon anquinet, chom fidel deoh, a zou er merche ag ur garanté sonn ha dalhable.

O men Doué ! me mès laret mara uéh ém afflictioneu n’em hâroh quet, haval oai ; mæs bermen me larou : trugairécamb Doué ; er boén-men a zou un donnæzon ag é garanté.

É serviterion fidel, é amiet, é Sænt en dès anduret poénieu calz brassoh eit me ré, rac ma véritent calz mui eit on é faveurieu hac é hræceu.

Soufframb guet patiantæt ha résignation er Sænt, eit obtenein er græce de souffrein hoah davantage.


————