Brahad mein en diaul
Ne hues chet kleùet konz guéh erbet a bont sant Kadeu ? Pas sant Kadeu Sant-Karadek, ér hornad bro-men, émen é hon bet liés ér pardon en ur gannein a boéz d’em fenn :
Distroeit dumen, merhig iaouank, nen de ket de Lokmaleu ?
Ha ni iei a ben disul de bardon Sant-Kadeu.
meit sant Kadeu en Arvor é parréz Belz.
Sant Kadeu e oé é chom en un inézennig vihan é kreiz goeh-vor en Etel, hag en diaul en doe groeit marhad d’hobér ur pont monet d’en doar bras en ur zifeur :
« Er hetan er pasou e vou d’ein, emé ean. »
Sant Kadeu e gemeras ur sah hag ur hah abarh. Doh er guélet é tonet d’er havet, en diaul e hoarhé : é ma er sant d’ein, e chonjé ean, meit Kadeu e zigor é sah, er fram ér méz hag arauk : Chat ! chat ! » Chetu paset er hétan ar er pont. Get er valis, en diaul e ziskar korn er pont en ur vonet kuit.
Eit laret guir, d’er hours sé en diaul e vezé tihet liés en é varhadeu ; ne oé ket ken fin, na ken fal, na ken kuhet él bremen.
Meit, nen dé ket en istoér-sé e fal d’ein kontein d’oh, meit hani brahad mein en diaul.
Nen d’oh ket bet biskoah é pardon Kelven béniget dré en hént koh e bas é Trévaneu-Guern (kér en erùen doul !) Nann ? Keneveit-sé e pehé guélet, a drest Kerméliner, ar lein er man̄né, ur piskol mein hir, plom en é saù — brahad mein en diaul — hag inou just erhoalh en um zastumé guéharal en horrigan̄ned eit gobér ou deverrans, pen dé guir, un dé, un dén é trémen étal er mein bras-sé e gav unan ag en dudigeu-sé.
— D’émen é het elsé, men dén mat ? e houlen ean get en dén-men.
D’er Gili-Malgéneg, emé hennen. D’un éred.
— Mat, emé er horrigan, laret nezé de Souri é ma marù é Douri.
— Penaus é hanaúein mé Souri ? emé en dén.
— Kuit a anaùout, ne pou ket meit laret er honzeu-sé doh
taul.
Pe oé doh taul sur, get pred, en dén-men e lar a voéh ihuél : « Laret e zou d’ein laret de Souri é ma marù é Douri. » — Oué-é-é-éh. » En ol e gleu ur gri iein ha hirisus hag e huél un dra du é achap a zan en daul él ur luhéden. Er peurkeh korrigan hanùét Souri e oé inou é cherrein en tammeu bara e goéhé get ré en éred.
Meit penaus e oé bet dastumet er vein bras hont ar lein ar manné-sé ? Chetu er péh e fal d’ein laret d’oh.
Tostik tra d’er mein hir-sé hag e chom bremen é unan — brahad mein en diaul — e oé guéharal (pégours ? han̄ni ne houi) ur manér kaér ha kavet a vé hoah hiniù (kement-men e zou guir), en ur duriellat én doar, restajeu magoéraj. En Eutru en doé lakeit en é chonj gobér ur vur trodistro d’é zoar meit, deustoh dehon bout pinùik mat, n’em gavé ket anzaú é unan donet de ben ag ur labour ken bras. Ean hras marhad doh en diaul.
Er marhad ne oé ket hir. Un difeurasion hemb kin. Er vur e vuhé bet groeit en un noz, ha mar behé bet prest érauk en dehé kannet er hog, en Eutru é oé d’en diaul. En eskem, e labour en dehé kollet mar dehé kannet er hog érauk achiù.
« Sur on de hounid, e chonjé en Eutru, gobér ur vur ken hir é ken bér amzer ? Ret e vehé bout goah hoah eit en diaul deustoh debon bout lon erhoalh. »
Allas! fariein mat e hré. Chetu arriù inou diauled forh pegement, ré vihan ha ré vras él berpet ha bradeu mein é vonet geté a gement-tu e zou. Prest é er vur d’achiù hag er hog ne gan ket. En Eutru en hum dourmanté : « d’en ihuern è on sur monet tuchant, aben. »
Er vatéh e hoarhé doh er guélet ken chifet.
« Er hog ne gan ket ? émé hi, és erhoalh é er lakat d’hober, nen des chet meít soubein è lost en ur saillad deur fresk hag é kannou dohtu. »
Kentéh sur, él men dé soubet én deur, er hog e gan : « Kan-kelan-kelan. Nen d’ein ket-mé d’en Oriant. » Rah en diauled e arrest get ou brahadeu mein hag é ia kuit fonapl, kollet dehé ou labour. Er vein-sé chomet ar ou lerh è vezé guélet, ken start él mé krogent, léh ou deuzorn, ou divréh ha betag ou bouton kranpoech.
Oliér en tad segal.