Ne meus quet da ober dimeus e bardonno :
Ma lezet em offiç, me raï dezan grasso.
Penoz ! en oc’h offiç ! c’houi voar ar virionne,
Me am boa ho croet Pap dre ma otorite.
Rac se, pa voan lequet, c’houi gleye yve
Dont bepret d’am diffen ouz ar ganailles-se.
Sallocroas, ma mignon, vit ar vech divezan,
Ma na gueret quittat me rai ho tivisca.
Ne meus affer a zen da zont d’am divisca,
Ma nan deut d’am zicour me guitaï ar vro-man.
Me n’ho tiffennin quet, men lavar dec’h breman,
Entre ma touguin bue me brotejo eman.
Roet en divus dit arc’hant assuramant,
Abalamour da ze em lemes ar vech-man.
Oblijet on da ze : me am boa an lamet
Er mes dimeus a Pap, rac se e zeo gleet
Dont d’en lacat adare ebars en dignite,
Ha da c’houlen pardon ouz an Autro Doue.
Pa deujoc’h d’am choas evit Pap a neve,
Avis a re guenen e voac’h eun den Doue.
Ha c’houi a gleo, Anaclet, na gomzet quen
Rac me voa revoltet sivoas enep ar fe.
Pa voaz quen revoltet, ues poa quen da ober
Nemert continui, ha dont d’am guenderc’hel ;
Pa voan me possesseur dimeus an alc’hoeo,
Me zigorje an or dit pa vijes-te maro.
Eman eo ar guir Pap, ha eman a yello ;
