— « Ya ! ya ! ha mil gwech ya ! ha gwelomp ! »
Ha Job, imoret ha fuloret dre ma krede dezhañ e oa graet fae war nerzh e gorf, a lammas war Lom, a grogas ennañ dre vriata, a zibradas anezhañ diouzh an douar ha, dre nerzh ar vezventi, e kouezhjont o-daou, mell-divell, er foz.
— « An neb a glask a gav, » a yude Job.
— « C’hwi an neb a glask ; mat ! Kavout a reot, » a responte Lom.
Hag o-daou en em vazhataent er foz, e-touez ar pri hag an delioù gleb, a daolioù daouarn, hag a daolioù treid. Dinerzh avat e skoe an daouarn, hag alies zoken e skoent ouzh ar c’hleuzioù hag e tiskarent e daoulagad an daou emganner poultrenn ha loustoni all.
Job a starde gouzoug Lom hag a strilhe e benn dezhañ kement ha me c’helle. Lom, flastret dindan ilinoù an hini all, a rae bec’h, a dabac’he, a ziskrape, a razailhe, en em ziswinke kement ha ma c’helle.
— « C’hoazh ’po, c’hoazh ’po ! » a lavare dezhañ Job.
Neuze, pe flastret gant ar pouez a oa war e gof, pe ur c’hwil o kouezhañ eus ar wezenn gozh en e c’henou digor, Lom a greñchas e-kreiz figur Job gant ar paz a oa deuet dezhañ.
— « Me ’stanko deoc’h ho kenou, Lom gouez. »
Ha Job a skoe war washaat ha, dre ma skoe, e lavare :
— « Ya pe nann, krediñ a rit bremañ eo Chann ? »
— « Meû-eûh ! » a reas ur vouezh c’hros e toull o divskouarn.
