— N’o gwelit ket du-hont, war ar menez, teir leo ac’han ?
— Hag oc’h paeet pegement bemdez ?
— Pemp kwenneg bemdez, ha va boued.
— Pe hano hoc’h eus ?
— Yann Kofek.
— Ma ! deuit ganen, ha me ho paeo kalz muioc’h.
— Kontant oun, ne c’houlennan ket well, rak skuiz a-walc’h oun oc’h ober ar vicher-man.
Ha setu int pevar.
Pelloc’h c’hoaz e weljont unan o viza gant eur wareg, met ne welent loen ebet.
— Petra a vizit evel-se, va den mat ?
— Eur gudon a welan du-hont war vrank eur wezenn, teir leo ac’han.
— Eun tenner mat e tleit beza neuze ?
— Ya sur, aotrou.
— Pe hano hoc’h eus ?
— Job al Lagadek.
— Kontant ’vefec’h da zont ganemp da vale bro ?… Me ho paeo mat.
— Ya sur, aotrou.
Ha setu int pemp.
— Setu d’in breman pevar mevel mat, a lavare houman, hag eun dra bennak a rin gante.
Digouezout a reont ivez en Pariz, hag ez eont da loja en eun ostaleri vat. Koania ’reont o-femp asamblez. Naoun o devoa, ha Fanch Krenv dreist ar re all. Pa veze servijet eur plad bennak war an daol, e lampe warnan raktal, hag e lonke ar boued hag a-wechou ar plad ivez. Ma oa souezet ar re all, ha drouk-kontant, o welet ne chome netra gante. E vestr, pa welas, a lavaras d’an ostiz :
— Grit soup d’an den-man en eur varrikenn didalet, ha digaset d’ezan eur varrikenn jistr.
Pa glevas Fanch, ez eas da bokat d’e vestr, ha da frota e gein d’ezan, en eur lavaret :
— Ah ! va mestrig kêz, c’houi, ’vat, ’zo eur mestr mat ! Me ’raio
