— Pelec’h eman da vamm ?
— Du-hont, ’barz al lochenn.
Mont a ra gantan beteg e vamm.
— Demat d’ec’h, mamm-goz.
— Ha d’ec’h ivez, aotrou.
Kontant ’vefec’h e teufe ho mab ganen ?
— Jezuz ! aotrou kêz, ha penaos ’rin-me neuze evit beva, koz ha dinerz evel ma ’z oun ?
— Setu aman peadra da veva, keit ma vezo ho mab ganen.
Hag e roas d’ezi eun dornad aour.
— Trugarez ! ha bennoz Doue d’ec’h, va aotrou mat !… Bezit fur ha sentit oc’h an aotrou, va mab Fanch.
— Ober a rin, mamm. Kenavo, mamm !
— Doue d’ho pennigo, va mab !
Hag ez ejont kuit o-daou asamblez.
Emberr e weljont eun den o redek war-lerc’h eur c’had, ha stag eur mean-milin ouz pep troad d’ezan.
— Sellit, sellit, aotrou ! eme Fanch.
— Petra ’rit-c’houi, va den mat ?
— Esaat tapout ar c’had-hont a welit chomet war va lerc’h.
— Hag e stagit mein-milin ouz ho treid ?
— Ya sur, aotrou, rak ker buan oun, ma ran eul leo pep kammed, ha bep tro e tremenan dreist ar c’had.
— Pe hano hoc’h eus ?
— Youen ar Reder.
— Ma ! ha kontant ’vefec’h da zont da vale bro ganen ?… Me ho paeo mat.
— Ya, aotrou ; ne c’houlennan ket well.
Setu int tri.
Eun tamm pelloc’h, e weljont unan hag eur c’hof bras-bras d’ezan, kement ha teir barrikenn ! Lakaet en devoa e gof war eur c’hleuz, hag e c’houeze, e c’houeze etrezeg ar meneziou.
— Petra ’rit-c’houi aze evel-se, va den mat ? a lavaras d’ezan hon marc’heg yaouank.
— C’houeza evit ober trei ar milinou-avel.
— Pelec’h eman ar milinou-ze ?
