— Ma ! eme, ar c’hont, mont a reomp da gas eun tammig labour d’ezo. Yann, digas d’in va zok houarn !
— Mes, Aotrou kont, a-veac’h ma hon deus pemp kant den dindan an armou ; ha mar deo al lakisien-ze an hanter muioc’h ?
— Ac’hanta, hon devezo kerc’h da rei da bep a zaou !
— Ha mar dint tri oc’h unan d’eomp-ni ?
— Me laka, Doue ra ’z pardono ! ec’h eus c’hoant d’am lakât da gemeret aon ? An dra-ze a yoa mat, pôtr Yann, p’edon en oad a bevar bloaz ; breman avat pa ’z oun deuet da veza den, alo, gwazed, war varc’h buhan, ha bec’h d’ar Zaoz !
— Mestr, ma rankit mont, am lezot da vihana da vont ganeoc’h ?
— Hep arm ebet ?
— N’em eus ket ezom a armou, me !
Neuze n’ec’h eus nemet dont, hag e weli penaos e taouhanterimp hag e tispennimp-ni ar bôtred-se. Yann Jertrud a garie e vestr, mes ne garie nemeur ar brezel. En eur zevel war ar marc’h a oe digaset d’ezan e reas (sin ar groaz o lavaret : Intron Gwerc’hez Vari, hon difennit, hag ho pezet truez ouzomp !
Yann a zalc’he troad ha troad gant e vestr e penn ar vanden, a-raok ar re-all ; rak ar c’hont en doa prez hag a yoa en em lakêt en hent a-raok m’o doa bet e dud amzer da glask o armou ha d’en em voda. En eul loc’ha en doa lavaret d’ar re a yoa e porz ar c’hastel, ar c’homzou-ma hepken :
— Nep am c’har hag en deus feiz, dont war va lerc’h !
Ha neuze oa loc’het d’ar c’haloup.
— Mestr, eme Yann, gortoz a diefemp ar re-all !
— Ro peoc’h, Yann, ha kea en dro, mar ec’h eus aon, mes na glask ket va derc’hel em zav ?
A-veac’h ez oa deuet pevar-ugent marc’heg a dost da c’hellout sikour ar c’hont, ma weljont o tispaka eus a douez eur c’hoad ouspenn pemzek-kant soudard.
