hun gav meit anquin ha chagrin ; dré er moyant-cé é hanàuehemp hoah penaus en dizinourieu e zou mammeneu a hloër, hac ar souffranceu, mammeneu a joé ; penaus n’en dès nitra brassoh, gloriussoh, nac hur rante havaloh doh Doué, eveit mei pardonein d’hun anemiset, ha gober vat dehai ; é ma gùel disprisein er bed, eveit mèi bout mæstre ag er bed antier, é ma avantajussoh aboeissein a balamor de Zoué d’en deuéhan ag en dut, quentoh evit commandein d’er rouanné ha d’er brincet ; hanàouit e rehemp anfin dreno é verit un dén muyoh bout mêlet é vortifiein pé é laquad é hoal inclinationeu de bléguein, a bout e vehai én treu distéran vehai, eit p’en devehé quemeret hilleih a kærieu, pé feahet arméieu bras, pé groeit miracleu, pé ressuscitet memp er ré varhue.
R péh e vir dohemp a istimein erhat en treu a beré en hun nès conzet, hac hilleih a reral é ma couéh temp quenteh
