Pajenn:Scopuli - Er hombat spirituel.djvu/142

Eus Wikimammenn
Adlennet eo bet ar bajenn-mañ
138
Combat

vrastæd a é boènieu ha doh et garanté-hont quer pur guet pehani en en dès int anduret, contraignet vehet d’avouéein penaus er peh e huès groeit hac anduret ne dosta quet d’er poénieu-zé.

Anfin en ur sehuel hou teulegat tréma en ean, mar sellet doh majesté souveræn en eutru Doué pehani e velite un anfin a serviterion, hui e uélou splan nezé penaus hou ol œvreu mat e zou eveit oh ur ræson de grénein quentoh eveit de guemer vanité. Raccé deusto d’er mat e ret, hui e zeli perpet laret guet ur santimant bras a humilité : [1] Men Doué, hou péet truhé doheign pehani e zou ur pehour.

Eveheit mat ehué a vrudein rai er græceu e ra Doué deoh, rac en dra-zé e zisplige quasi perpet d’hur Salver, èl m’en dès en discoeit ean-memb ér fæçon e han de laret. Un dé m’en devoé aparisset de unan a é servitourézet édan forme ur hroaidur bihan hac hemp merche erbet a é zivinité, hi er pedas guet simplicité de laret en Ave, Maria : ean er groas quentéh. Mæs a p’en devoé laret : Hui zou beneguet étré en ol groagué, ean e arrestas, rac ne vennai quet laret er péh e apparchantai d’é hloër ean, hac él ma

  1. Luc, 18. 12.