Noz eo. Sioul an deñvalijenn.
A vare da vare, c’hwitelladenn ur marc’h-du, er pellder.
Va c’heneiled a gousk, dianken.
Ar c’housked a bella ouzh va orilher
Perak ne gouskan ket, ’vel ma ra ar re all ?…
Petra a vir ouzhin ?…
N’ouzon ket. Va daoulagad a sell dirazo, difiñv,
Hag a glask war ar voger skeudennoù an amzer gwechall.
Gwasket eo va c’halon etre dent un durkez,
Ken e kinnigan yudal.
Va c’horf a c’houzañv gant poanioù va ene.
Va ene ?… Perak eo doaniet, hi ? N’ouzon dare…
N’ouzon dare ha gant an daeroù, hag an enkrez,
Eo c’hwezhet va feultrin ha gwasket va gouzoug,
’Vel gant kordenn ar groug.
Karet ’rajen gouelañ, ha n’on ket ’vit ober,
Karet ’rajen harzhal, ha tevel eo va youl.
Klevet a ran trouz a-dreñv ar voger,
Daoust ma ouzon mat-tre ez eo ar vanell sioul.
C’hoarzhin ’ran, a-wechoù, ’vel un den diskiant.
Pa vez krignet va c’halon gant ar velkoni.
Droug em eus ouzh ar gisti,
Ha droug em eus ouzh an neb a zo sant ;
Droug ouzh an neb ’zo ’tre an daou,
Rak droug a vagan ’vit kement gaou.
Ar c’hi, pa grog, a zo ennañ kounnar.
Reizh eo, pa lip dit da zremm,
Pa vez gwasket gant ar glac’har,
E klever anezhañ o ’n em glemm.
