An hañv nevez ganet a dride a gaouadoù e liorzhoù Breizh-Izel. An avel a drouze er gwez. Porzh Pennavern a oa moredet en heol klouar. E gwasked ar skiber, ur vamm-yar, puchet er boultrenn, a c’houdore un torrad labousedigoù dindan he eskell c’hwezhet. Bep ar mare ur poñsin a zic’houzouge a zindan un askell, hag a c’hoarzhe d’an heol gant perlez e zaoulagad yaouank. An hini gozh a gloche, ha, kerkent, ar pennig melen a zistroe d’ ar goudor, e baradoz ar pluñv.
Ar c’hleier a sone ar gousperoù, gousperoù gouel ar Sakramant.
Herve Bogion, mab Pennavern, en doa douret e gezeg, ha lakaet foenn en o restell. Gant palm e zorn e floure blevenn skrivellet ar gazeg c’hell.
Ar c’hleier a davas ; ar c’hloc’h bihan a dintas daou daol. An eil son.
— Poent eo din, a soñjas Herve.
Dastum a reas un dornad foenn strewet dindan al laouer, hag e serras an nor war e lerc’h.
Daou baotrig, gant bep a vriad brulu, a c’hortoze, er porzh.
— Ni a zo bet o kerc’hat brulu evit ho c’hoar, a lavaras an hini brasañ, war e bouez.
— Sell aze daou baotrig koant, eme Anna, o tont,
