Chom a rejont dilavar ur pennad.
Stad a oa en daou abostol, m’hel lavar deoc’h.
— « Ha, dreist-holl, Lom, livirit emañ gwelloc’h ar voereb, ha ne fell ket dezhi gwelout den, na kar na par ! Rak, ma ’z a tud da welout anezhi, neuze e teuio tud da ziwall anezhi, e-pad an noz, ha kenavo an heritaj ! »
Job a savas e benn eus ar foz, a-douez ar raden hir hag a daolas ur sell er waremm. Ne zaleas ket da stouiñ e benn, rak bolodoù un tenn fuzuilh a c’hwitellas dreist ar c’hleuz, hag a nijas tost dezhañ. »
— « Manket ! » a lavaras un den.
Ur c’had a lammas er waremm hag, e tri pe bevar lamm he doa gounezet an tu all, an tan, ha neket ar plom, en he fenn a-dreñv. Pell, pell, war he lerc’h, ar c’hi a harzhe en ur waremm all.
— « Ar chase a zo digor, Job, abaoe disul ; gouzout a rit ? »
Job ha Lom a savas eus o foz dañjerus.
En hent, daou chaseour a dremenas. Unan a lavare :
— « Deomp evel ar re all, da Garreg-al-Louarn. M’emañ Paolig eno, e vezo cholori. »
Job ha Lom a chomas alvaonet. Soñjal a
raent : Evel ar re all ? Marteze parrez Lotei
a-bezh he doa kemeret hent Karreg-al-Louarn !
