O ma Bretagne, quel grand deuil ! — Le père des lettres bretonnes est mort ! — Il n'est plus, votre chantre Le Scour, — Qui vous aimait tant, vous célébrait si bien !
Celui-là était un vrai Breton, — Un cœur loyal, un ami dévoué ; — Plein d’affection pour sa famille, — Il fut bienfaisant pour les malheureux.
C’était un doux et courageux barde… — Il avait plaisir à chanter… — A chanter, en breton toujours, — La foi, les saints et les madones.
Il a aimé par dessus toute chose — Son nom de barde de Rumengoll : — Dans cette église si miraculeuse, — Son nom est gravé en lettres durables.
Ma Breiz-Izel, pebez kanvou !
Setu maro tad ar gwerziou !
Maro eo ho kaner, ar Skour,
Ho karie stard, ho kane flour.
Hen-nez a voa eor gwir Vreiziad.
Eur galoun leal, mignon mad,
Da dud he di karantezuz
Ha d’ar beorien madelezuz.
Barz c’houek ha kalounek e voa,
Plijout a rea d’ezhan kana,
Kana e brezounek bepred
Ar feiz, ar zend, ar gwerc’hezed.
Karet en deuz dreist pep tra holl
He hano a varz Remengoll…
Enn iliz-ze, ker burzuduz,
He hano a choumo paduz.