« Attal ! Attal ! » a youc’has neuze ar bobl.
Ar merzer a oe grêt d’ezan ober tro an amphiteatr, gant ar skritel-man : « Attal ar c’hristen. »
Ar gouarner o vezan deut da c’hoût e oa eur sitoyan roman, ne gredas ket e stlepel d’al loened hag a reas e zibennan en e brizon.
Ar verc’h yaouank Blandina a chôme c’hoaz. Laket a oe en eur roued ha stlapet etre treid eur c’hole goue ; heman, gant e gerniel, a dôlas anezi en êr, meur a wech, hep ma reas van, ken beuzet oa he spered en Doue. Erfin e oe mouget.
Relegou ar verzerien a oe devet hag al ludu aneze stlapet en stêr ar Rhon.
Dre ar garante en deus eun den evit e nesan eo ec’h anavezer pe eo eur c’hristen mat, pe n’eo ket.
— Dre ze, n’eo ket an dud a glev an oferen bep sul hag o deus kasoni ouz unan pe unan eus o nesan eo ar gristenien vat.
— N’eo ket an dud a dremen an hanter eus o devez en iliz, hag an hanter-all o trouk-prezek eus o nesan eo ar gristenien vat.
— N’eo ket an dud a ra yuniou striz hag a ra gaou ouz an nesan en e vadou eo ar gristenien vat.
— N’eo ket an dud a ra aluzennou bras d’ar paour, a zo êle evit an diavezidi, ha diaoulou evit ar re a zo o vevan gante, eo ar gristenien vat.
— N’eo ket an dud o deus galloud d’ober burzudou estlammus, ha ne garont ket o nesan, eo ar gristenien vat.
— Oberou mat a reont koulskoude, pedennou mat, pinijennou mat, ha dre ze e kerzont a gammejou bras trezek ar baradoz, mes gwasan zo, dre ne heuilhont ket hent ar garante, ne gerzont ket gant ar gwir hent hag abalamour da ze ec’h eont ebiou d’ar pal o devoa da dizout. Magni passus, sed extra viam.
Ken bras ha ken bras eo, eme Jezuz-Krist, ar gourc’hemen a lavar d’imp karet Doue hag an hini a lavar d’imp karet hon nesan ; hag an eil n’hall ket mont heb egile. Ar baganed, ar pez a rè d’eze anaout ar gristenien gentan eus an Iliz oa ar garante vras a welent etreze hag a rê d’eze lavaret gant estlam : « Souezus eo pegement en em gar an dud-ze ! »
