Yan Vergas, eun devez, a yeas eta da guz arôk an de, da welet petra oa a wir er pez a damalled d’e c’hopraër. De bras oa pa deuas ; Yan a zavas eus e guz da vont d’ober eur gourdrouz d’ezan. Mes e keit ma oa o vale, e welas en dachen diou alar, ejenned gwenn oute, daou zen yaouank gante, skedus o dremmou ha gwenn o dilhad, hag en kreiz, Isidor ive, gant e alar ; an tri benveg a frailhe douar ken buhan ha ken kempenn ma oa eun dudi sellet oute.
Yan Vergas, o welet ar burzud-ze, a chômas sebezet holl ; en eun tol, ne welas mui netra nemet e vevel o vont endro, evel kent. Diwar neuze, ne veze ket nec’het evit kas an teodou fall diwar e dro, pa deuent d’e gaout, da damall Isidor dirakan.
Karante al labourer devot evit ar beorien a oa ken bras ma roë d’eze ar goprou a c’honeze diouz e labour, ha Doue e-unan a rê burzudou en e genver, kentoc’h eget e lezel hep gallout ober aluzen.
En eur vreuriez e oa, hag eun devez e oa lein vras gant ar genvreudeur. Isidor a ’n em gavas war an divezat ha ne oa ket e-unan.
Peorien a oa ouz e heul.
— Petra, a oe lavaret d’ezan, d’an heur-man eo ’n em gavet da glask ho lein gant an dud-ze, pa ne chom netra nemet ho lod !
— Ma chom ma lod, eme Isidor, e chom trawalc’h, ni a ranno :
Gwell eo rannan etre dek,
Evit lezel unan heb.
Kerc’het a oe lod an den santel ; tra vurzudus, awalc’h ha re a oe anezi evitan hag evit ar re en devoa pedet da zont gantan.
Isidor a zimezas abred d’eur verc’h vat, eus e renk.
Bezan o devoe eur bugel a zavjont en doujanz hag en karante Doue.
Eun devez, epad ma oa an tad er park, ar c’hrouadur-ze a gouezas en eur punz hag a oe beuzet. Pa zizroas Isidor d’ar gêr, e kavas e wreg gouel-dour-dispenn. Ar c’hrouadur a oa c’hoaz er punz : o-daou en em doljont da bedi, hag o fedennou a oe ken c’houek ma c’honezjont an Otrou Doue. An dour a ’n em lakas da zevel ken na zigouezas betek barlen ar punz, da lakat ar c’hrouadur leun a vue etre daouarn e dud.
