er a oa ginidik eus a Veron, en Itali. E gerent a oa manicheaned. Hogen, ar Vanicheaned a oa en amzer-ze ar pez m’eo ar Franmasoned en amzer-man. Troet war an hent fall evel ma oant, tud Per ne c’houlennent ket gwell eget gwelet o mab o vont d’o heul.
A drugare Doue, en Veron ne oa mestr-skol ebet diouz o zu, ha Perig, er-mêz eus ar gêr, a dapas eur gelennadurez vat ha kristen. Eun abarde ma oa o tont eus ar skol, ec’h en em gavas gant eur eontr d’ezan, eun advokad, manichean penn-kil-ha troad.
— Petra teus desket hirie ? emezan.
Hag ar bugel, ken dinec’h ha tra, da lavaret :
— Me a gred en Doue, an Tad Holl-C’halloudeg, krouer an nenv hag an douar...
— Ro peuc’h, eme ar eontr, war eun ton garo, ro peuc’h.
Mes ar c’hrouadur dispont a yeas betek penn e gentel.
— N’eo ket gwir ar pez teus lavaret, eme an advokad ; Doue en deus krouet an nenv, mes an diaoul eo en deus krouet an douar !
Ar Vanicheaned a glaske rei da gredi e oa daou Zoue, unan hag a grouas an nenv ha kement a zo ennan, hag eun all a grouas an douar ha kement a zoug.
Touellerez Satan eo he devoa laket ar greden-ze d’en em astenn. C’hoant en devoa, an êl lorc’hus zo anezan, da vezan adoret ha servijet evel doue, evel doue ar bed-man, doue ar blijadur, doue an hudurnez, doue al lonkerez, doue ar gwall-dechou, hag ar re a vije bet e zervijerien er bed-man a vije e sklavourien er bed-all.
Perig a respontas d’e eontr :
« An diaoul, emezan, n’eo nemet eur c’hrouadur dizent, zo laket gant Doue en pinijen hag a chomo en pinijen epad an holl eternite. »
An advokad, yennet gant eur bugel seiz vla, a reas e glemm d’an tad : « Arabad eo kas ken ar pôtr-ze d’ar skol, emezan, rak, anez, e heuilho ar relijion gristen, e teuio da vezan desket hag e raio gaou bras ouz hon c’hostezen ! »
An tad a c’hoarzas o klevet e vreur : « Kredennou eur c’hrouadur seiz vla, emezan, daoust hag ezom zo d’ober van oute ? »
