r pevare blavez goude m’oa bet embannet en Rom e oa ar Werc’hez krouet dinam, Mamm Doue a deurvezas diskenn war reier Masabiel, e-tal kêrig Lourd, hag en em ziskouez eno, meur a wech, d’eur verc’hig paour, fur ha sentus, he hano Bernadetta.
An Itron-Varia a oa yaouank he dremm, ar c’hlanded hag ar vadelez o paran warnezan, eur zaë hag eur oual wenn-kann endro d’ezi, hag eur zeien c’hlas, liou d’an nenv, oc’h ober he gouriz. Diou rozen aour a c’holoe he zreid noaz, a oa harpet ganti war eur skourr roz-goue.
D’an 11 a viz c’houevrer 1858, en em ziskouezas evit ar wech kentan, hag e teskas d’ar verc’h strafuilhet ober sin ar groaz ha lavaret ar rozera. Hi hec’h-unan, e oa eur rozêra ouz he brec’h, hag e lake ar greun anezan da gouezan, beb Ave Maria a lavare ar plac’h vihan. En eil gwech, Bernadetta, nec’het kas gouzout piou oa an Itron a wele, a strinkas beradou dour benniget warnezi. Mamm Doue a reas ouz ar verc’h eur mousc’hoarz dudius.
En trede gwech, ar plac’hig a ginnigas liou ha paper d’an Itron :
Nan, emezi, ar pez am eus da lavaret d’ac’h, n’am eus ket ezom da skrivan anezan. Gret d’in, hebken, ar blijadur da zont aman, pemzek gwech dustu.
— Hen prometi a ran ! eme ar verc’h.
— Ha me, eme ar Werc’hez, a bromet ho lakat eûrus, nan er bed-man, mes er bed-all.
Er pemzek gweladen-ze, Mamm Doue a lavaras da Vernadetta : Pedi evit ar bec’herien, pokat d’an douar,
