E ti ur pesketaer eus va bro, damdost da Landreger, un devezh bennak, goude kreisteiz, e-kerz an hañv.
E-kreiz leur an ti, un daol derv gant ur bank a bep tu.
E traoñ al lec’h-c’hoari, ur siminal a c’hiz kozh. War ar siminal, ur groaz, daou gantolor kouevr, hag ur vag vihan dre lien.
A-zehou hag a-gleiz, an nor. En ur c’horn, en tu dehou, ur prenestr. Harpet ouzh ar voger, e~kichen ar prenestr, ur roeñv hag un avenell.
Den en ti, pa sav ar gouel. Ur skrilh a gan e-barzh an oaled ; dre ar prenestr hanter-digor e klever ar gelven o filipat dindan an doenn ha war ar c’harzh.
A-greiz-holl, un den a huch er-maez, e toull ar porzh, moarvat, ha goude en-dro d’an ti.
Kato !... Kato !... Katooooooo !...
Ar skrilh a dav hag ar gelven ivez ; ur vran, o tarnijal a-drek al liorzh a laosk ur goagadenn hir, evel m’he dije c’hoant d’ober goap, met tanfoeltr mouezh ebet a-hend-all...
Neuze, e tered GWILHO, dre an nor dehou, hag e huch war an treuzoù, a-leizh e gorzailhenn : Kato !... Katoooo !...
Respont ebet c’hoazh.
Gwilho, un troc’had mat a zen, a zeu emichañs diouzh an aod, rak lec’hid a zo c’hoazh peget ouzh e heuzoù ha war e c’hlin. Gwisket eo gant ur c’hozh
