Pajenn:Milin - Oeuvres posthumes - 1.djvu/33

Eus Wikimammenn
Adlennet eo bet ar bajenn-mañ
— 38 —


87C’houi zo brema va diou vamm-me
Me a zo martolod ive
Martolod Mari hag Anna
Choumit tost d’in, tost d’am harpa.

88Al lestr brema gand her, a red [1]
Evel eun alar hed a hed ;
He gein a faout ar pengennou [2]
A ia a lamm dreist ho c’hernou.

89Dre ma pella ar paour keaz
Ne zistro ken dioud Enez-Vaz
He zaoulagad a glask atao,
Gwella-gellont, gwelet he vro,

90Gwelet c’hoaz a ra Enez-Vaz,
Moged a zioc’h ti he vamm geaz,
Hueloc’h, koabr ruz a renkadou
Ha penn an tour-tan en nevou.

91Brema ne wel e reaz ar mor
Nemed a-bell skeud an Arvor,
Hag Enez-Vaz hag an nevou
O vont teuzet unan ho daou.

  1. Texte : gand er.
  2. Le jeune matelot se rappelle qu’il a labouré la terre ; an ervennou se comprendrait mieux ; on veut sans doute rappeler les sillons que l’on coupe quand on laboure en travers, et que l’on compare aux lames qui courent parallèlement : ar pengennou désigne les planches de terre labourées, séparées entre elles par une dérayure ou petit fossé nécessaire à l’écoulement des eaux.