Met houman ne spontas ket hag, e-lec’h distrei ; d’ar gêr, en em lakaas da zorna he marc’h gant eur wialenn a oa ganti, ha kuit d’an daoulamm-ruz.
— Hola ! eme he zad, houman a yelo pell !
Hag e tistroas laouen d’ar gêr.
Pa voe arru ar plac’hig yaouank eur pennad en tu all d’ar pont, e lakaas he marc’h d’e gammed, hag e tigouezas ganti eur wrac’hig koz, daoubleget war he baz.
— Demat d’it, emezi, merc’h vihan markiz Koadleger !
— Ha d’ec’h ivez, mammig koz.
— Bez’ az pefe ar vadelez d’am sikour da dremen an dour ?
— Ya sur, mamm-goz.
Hag e tiskennas, evit he sikour da bignat war he marc’h, hag e tremenjont eur waz-dour a oa eno. Digouezet en tu all, e tiskennas ar wrac’h hag a lavaras :
— Va bennoz d’it, merc’h vihan markiz Koadleger, ha, m’az pefe biken ezomm a sikour, evel az pezo, goulenn Gwrac’h-koz an Inkonu, ha kerkent en em gavin.
— Trugarez, mammig koz.
Hag ar wrac’h a yeas kuit, ha hi a zalc’has gant he hent.
Eun tammig pelloc’h, o tremen dre eur c’hoad, e welas eur paotr o keuneuta.
— Petra ’rez aze, va faotr ? a lavaras d’ezan.
— Klask keuneud d’am mamm a zo er gêr.
— Pe hano a teus ?
— Fanch Krenv.
— Kontant out da zont ganen ?
— Pelec’h ?
— D’an arme.
— Petra eo ze ?
— D’ar brezel.
— Ah ! ya, d en em ganna, ne c’houlennan ket well ; met va mamm he deus ezomm ac’hanoun.
— Sell aze evit da vamm.
Rei a ra d’ezan peziou aour.
— Petra ’raio va mamm gant ar boutonou melen-man ?
