Mari Derrienig, a veg al lann,
Braoa merc’h ’zo ganet gant mamm.
Gwell’ a vije d’êhi na vije,
P’eo klanv gant ar c’hlenved newe.
Mari Derrienig a lâre
D’he mammig paour, un dez a oe :
— Ma mammig paour, ha posubl ’ve
’Ven klanv gant ar c’hlenved newe ?
— Oh ! ia, ma merc’hig, a dra sur :
N’ gomerret ket displijadur,
Un ti newe d’ac’h ’vô savet,
Hag en-han da chomm hec’h efet.
— Mar an da chomm d’un ti newe,
Piou ’deui da vates ganen-me ?
— N’ho pô na mewel, na mates,
War un dro ’vô gret ho tieges.
— Mar an da chomm d’am zi newe,
Piou ’ganno m’ linsellio d’in-me ?
— Piou, merc’hig, nemet hoc’h-unan ?
C’hui ’pô ho kwaz hag ho fantan ;
C’hui ’pô ho kwaz hag ho fantan,
Ha koad ewit ober ho tan ;
Diwar veg ur walennig wenn
’Vô rôt boued d’ac’h, Mari Derrienn.
Ann Derrienig koz a lâre
D’ berson he barous, un dez ’oe :
— Person m’ farous, c’hui bermetfe
Savfen d’am merc’h un ti newe ?
Savfenn d’am merc'h un ti douar ?
Ranna ’ra ma c’halon gant glac’har.
— Mar savet d’ho merc’h un ti newe,
Savet-han pell diouz ho re :
