Pajenn:Le Crom - Buhé er Sænt, 1839.djvu/24

Eus Wikimammenn
Ar bajenn-mañ n'eo ket bet adlennet

hi,

  • chonge e mès, ag én gorto-on de vout fidel dehi guet er secour ag er
  • graece. » En Escob, ravisset é cleuet ur rescond quer caér, bi ac-courageas de bersevérein ér memb santimanteu, hag e ras debi ur mandale couivre, ar bèhani e oé scrihuet figurer groéz, én ur recom-niandein dehi en dougue attau doh hé goug èl un arrès ag er fidélité hé doé grateit de Zoué, Ean e laras dehi hoah, èl m’hi doéqueméi et Jésus-€hrouist eit prièd, é lelié renonciein d’en ol brageurisseu e zougue en dud ag er bed,

Ag ermomand-cé, Geneveu, deustou maoê hoâliyouancq-nam, n’en doé quin grèd nameit eiten exelciceu a zevotion, h-a hé bonheur e oé monnet d’en ilis de bedein Doué. ïin ur hoartie hé devèd hag é néein hé héguilliat, hé sperèd ha hé halon e oé perpet occupet a Zoué. É seliet doh en nean, doh en heaul, el loèr, er stirèd, hi e gonsideré braslaet ha puissance en Eutru-Doué, Ésellet doh en doar, el lonnèd enédeu, er fréh, er guiaud, hi e admiré madeleah Doué, péhani e bourvae de bep ira én ur fae^on quen admirable. Goudé marhue bézud, er Sanlés e yas de chome de Baris de dy hé maerén, é péh léh é con-duias ur vuhé morteliet rnerbet. Ke zaibré nameit dihue hùéh ér suhun, d’er sul ha d'er rieu, ha hoah ol hé bihuance e oé un tamicg bara heye Iiag un nebèd fim: n’ivé jamees nameit deur. Communiein e ré ordimerement peb sul, hft tremeine e ré en noz quênt én orEeson. Dré er morteficationeu-zé, Geneveu e gonservas ur burlset parfïet a gorv hag a sperèd: un humilité vras hi doé, ur fé bihue, ur garanlé berhuidant: qtien toucliet ha quer glaharet oé én hé exelciceu a ze-votion, ma oé nezé hé deutegad dihue vamen a zareu. Douée garguas hé inean a gonsolationeu intét ior, pèré ne gavér quet è creis er faus joéieu ag er bed: maes eit purifiein muyoh-mui vertu è servitourés, ean e bermettas neoahma véhé bet décriet er Santés ha persecutet a balamor d’ur hlinhuèd eslrange, péhani hi affiigeas abad tri dé, hag en ol e gredé memb é oé niarhue: hé horv e zas de vout goleit ag ul lôvre quen borrible, ma oé (]ueméret eit ur fal verh, punisset guet Doué a gaus d’hé zorfaelteu : trettet oe èl ur faus devodés, ha laret e oé quemem a nehl, m’en doé hoant er boble d’hi meinnatat. Er ha-tiantael admirable, en liurnilité hag er peali intérior e ziscoas Geneveu én hé hlinliuèd hag è creis er bersecutioneu-zé, e ras hacahuein iié innogance : mxs quement-cè ne badas quet pêi. Er rouè Attila, gnet un armè nombrus, e oé presi darrihue aveit colle ha distrugein Paris ; hag enabitandèd, péré n'hum gaventqueté surté ér guér-zé, e gueméras er resolutlon de sorlie ha de vonnet d ur guér benac aral; maes Geneveu, laen a gonfiance é Doué, ne gollas quet conrageè creis en affiiction genèral: promeltein e ras d’en abitandèd é véhent bet secouret guet Douè, mar carent distannein è golér dré er bedeu hag eryune. Quement-cé e cresquas droug ha cazbèanemisèd, péré ne glasquent nameiten tu de ïcmel lié buhé guet-hi, ha groeit eoé ag er Santés-men, quenavé maarriliiias un Diacre a Auxerre, péhani e zegassé dehi donmzonneu a berh sant Gerniièn. En Escob santel e zis-coé drè-zé en istime vraâ e ré a Geneveu. Calonneu hé anemisèd e changeas én ur momand, hag a pe hùélant cnen doé Attila renonciet de zonnel d’attaquein Paris, ind e gueméras eit-hi er santimanleu bras-san a respect, ha sel-mui maoé bct er Santéshumilict ha dispriset, scl-