Estlamm ! Lavarout a reont e lec’h seni :
« Marc’h en deus diskouarn e varc’h ! »
« Setu ar ger kuz ! » eme Yeunig d’e zañserez.
« Ha gwir ? » eme houmañ.
« Allas ! ya ! »
Hag ar bombardou da ziston :
« Marc’h en deus diskouarn e varc’h ! »
Hag an holl o daoulagad war Varc’h. Hemañ ne oar ket perak e sell kement an dud outañ.
Mont a ra er-maez eus e delt, ha lavarout a ra :
« Dañsit laouen eta, tud vat. »
Kerkent eun taol-avel a zeu da bila tog ar roue, ha setu diskouarn e varc’h stag ouz e benn a-wel d’an holl. Hag int, neuze :
« Marc’h en deus diskouarn e varc’h ! »
Hag ar roue d’ar red da soucha gant ar vez. Met e droad a riskl, e benn a sko ouz eur roc’h, hag an dud a glev eur skrijadenn skiltrus gant eur vorwreg pignet war gein eur marc’h diskouarn-den d’ezañ. Hag int a youc’h :
« Hemañ eo Morvarc’h, marc’h Marc’h, roue Poulmarc’h ! Hag an diskouarn a zo ouz penn Morvarc’h eo re Varc’h ! Ha diskouarn nevez Marc’h eo re e varc’h Morvarc’h ! »
Taolet ha distaolet eo Marc’h gant an tarziou digalon, hag hep dale eo lonket ganto.
Ar friko ne ehan ket evit-se. Betek hanternoz ez eus reuz gant an dud a gan dalc’hmat :
« Marc’h en deus diskouarn e varc’h ! »
Merc’h Marc’h hag e fried, ha Yeunig ivez hepken a ra kañv d’ar roue Marc’h.
Antronoz pa ’z eo dihunet an dud, ez eont da sellout ouz al lec’h m’en devoa ar roue faoutet e benn. Eur penn-den diskouarn-marc’h d’ezañ, a oa roudennet er roc’hell. Ha raktal e cheñchont ano a bro : ne vezo ken Poulmarc’h, hogen Penn-Marc’h.
Courrier du Finistère.
genver, c’houevrer 1905.
