Keflemow. Er SanS-men, én é glmhoèd dehuéhan, e hroas en dou-. guein ar yofd é vé hac e seiias doh-t-ou guet joé. Bihuamb mad, ha ne zougehemb quet er marhue. Ne bêllet quet ag hou sperèd er chonge ag er marhue, èl ur chonge châgrious péjiani e drouble hou joéha pligeadur; quement-cé nehroéhd meit sorbein hou q’inean aveit un herrad amzér, ha ne virou ^uet ne zei quentéh ermemb chonge, pé ur chonge benac aral dfhou troublein. Uo dra necessaer-^é hum brepareinde verhnel erhat. Hni e elle merhuél er blal-mén r martezé quént fin er suhtm , ba memb binihue. Eilein e ret merhuel én un taul, subite-mant; ret-é enta chongeal ér marhue. Un affeer ag er vras-«ftn conséquance-é, péhani ne vou groeit nameit ur huéh hemb quin, é péhani é hès dangér a vanquein, ha mar hé manquér , é vér collet hemb recoor erbet. Laqueit reihtaet én hou couciance; hum laqueit èr stad è péhani é carehoh boat cavet én hou S’aer dehuéhan, ha hui e gavou douce er chongeager marhue. Er chonge-cé, quen huerhue eit er ré e hélie er bed, e hroei hou consolation èa hou poénieu hac atfliclioneu. Er chonge-cé ag bou fin de-huéham e chervigeou bras ehué eit hou tistroein a zoh er péhèd hac eit hou touguein de bratiquein er vertuyeu. , En huéhvèd dé a vis Jmbril. ,SANT AIBERT, Ermit. Saht Aibert e zas èr bed er blai’ mil tri uiguénd, é es-cobti Tournai. A vihannicg ean e ziscoas ur houste hras eit er beden hac eitbihuein pêl doh er bed. Ne vanqué jamses èn officeu nac én inslructioneu ag é barrses. Remerquet e oé bet é passé el iod muihan ag en noz ar é zeulin, hac en hum daulé d’é hsed d’en doar a pe ne ellé mui hum zerhel ér faegon-zé* Ur*sourci bras en doé ag hum guhein a p’hum laqué de bedein, hac arrihue e ré liès guet-ou hum dennein én ul léh distro benac eit bout liproh d hum antretenein inou guet Doué. Ne laqué quet ehué bihaonoh a boén eit cuhcin é yuaieu, ha discoeio e ré a zianyès é taibré èl er réral. 10 ♦ 212
