hontrel d’er péh e rait a guênt : rac-ce mar continuét de vihuein èl ma reoh quênt, caër hou pou larèt en e hoès ur gontrition vras a hou péhedeu, hac ur volanté ferm ne retournehait mui dehai. U1 labourér péhani ne had meid yvrai, n’eèll quet boud ingorto a æstein gunéh : ha hui, mar dalhet doh hou fal vuhé èl quênt, n’eèllét quet é gurionné larèt en e hoès volanté de beèllad doh er péhet.
2.° Réd-è peèllad guet sourci doh en occasioneu. Bout-ç’ou a zeu-sort : ré e hanhuér occasioneu peèl, ha ré-ral e hanhuér occasioneu tost, a béré hemb quin é conzamb amen. Hanhuein e rér occasioneu tost a béhet, ol er péh hun doug ordinæremant d’er péhet, hac hul laqua én dangér sclær a er hommettein ; pé autremant, ol er péh e ouiamb, pé e eèllamb hac e zeliamb goud e vou caus temb revè tout en aparance de gouéh ér péhet. Obligét-omb absolumant de beèllad doh er sort occasioneu-ze, meit ha falein e rehai demb hum zannein. Rac en hani e gar en dangér e hum gollou én-ou, é-mé er Speret-Santel. Mar gouiamb enta, pé mar eèllamb ha mar deliamb goud penaus é monèt de certæn compagnoneaheu, é hobér pèn doh certæn tud, é cheleuèt certæn discourieu, é seèllèt certæn treu, &c. é vou caus quemènt-ce demb d’hur bout tantioneu creihue, pé degouéh ér péhet, réd-è absolumant peèllad : n’en dès quet de varhateah.
