eit bout délivret, ha ne ouyamb quet petra a oulennamb. Er hroézieu-zé a zou aveit omb ur vamen pinhuic a vérit.
É mèn é hès bet gùélet jamæs mui a fréh a santeleah, ha vertuïeu caêrroh, eit édan er groéz hac ar er halvar ?
Er batiantæt a ra demb chairrein mui a vérit é bèr déieu, eit ne chairrehemb é calz a vlaieu én ur vuhé consacret d’er pratiqueu ag un dévotion tranquil.
Pet gùéh é arrihue ma hum vout en amour-propre én œvreu a zevotion ! Mæs én ur vuhé a affliction é véritér sel-mui ma hum glasquér bihannoh, ha ma rér tout aveit Doué.
Ne zesiramb quet ehué ur groéz quêntoh eit un aral. Ne laramb quet : gùel vehai gueneign honnen eit honnéh ; m’hé douguehai guet mui a batiantæt.
Inean crechén, peb croéz aral, meit en hani a zouguet, ne vehai quet en hani a jauge dohoh. Doué a ouï gùel er péh a jauge dohoh eit n’er gouyet hui-memb. Pe vehai deoh vehai choége hou croézieu, hui hum drompehai ér choége a nehai.
Er hroézieu a ra Doué demb, ean ou ra revé hun dobérieu, revé hun nerh, ha revé en desseinieu en dès arnamb.
