| non est sermo in linguâ meâ.
Eccè, Domine, tu cognovisti omnia novissima et antiqua : tu formâsti me et posuisti super me manum tuam.
Mirabilis facta est scientia tua ex me : confortata est, et non potero ad eam.
Quò ibo à spiritu tuo : et quò à facie tuâ fugiam ?
Si ascendero in cœlum, tu illic es : si descendero in infernum, ades.
Si sumpsero pennas meas diluculò : et habitavero in extremis maris.
Etenim illùc manus tua deducet me : et tenebit me dextera tua.
Et dixi : Forsitàn tenebræ conculcabunt me : et nox illuminatio mea in deliciis meis.
Quia tenebræ non obscurabuntur à te ; et nox sicut dies illuminabitur :
|
Quen da c’hoarvout, quen c’hoarvezet ;
C’houi hoc’h eus ma furmet, va Doue,
Hac am c’honserv bepret ive.
En so admirabl ho squiant !
Dreist oun ema infinimant ;
Impossubl ve d’in he c’hompren
Gant quement m’e c’honsideren.
Ne ouffen mont en nep andret
D’en em guzet ouz ho speret ;
Na ne ouffen mont en nep plaç
Da dec’het a zirac ho faç.
Mar deuan da bignat en êvou,
Chetu c’houi eno, va Autrou ;
Hac en ifern mar disquennan,
Emaoc’h ive presant ennan.
Mar nijan pell da oriant,
Pe dreist ar mor da occidant,
Ho torn dî vezo am c’haço,
Hac ho preac’h vezo am delc’ho.
Hac e lavaren : Martese
An devalijen am c’huze ;
Mæs dirazoc’h an nôz ivez
Em oll blijadur am disquez.
Rac dec’h-hu an devalijen
A so evel ar sclerijen ;
An nôz evidoc’h a so reiz
Quer scler evel ma’z ê an deiz.
C’houi eo ar mæstr eus va c’haloun,
Evel hoc’h ouvraij dec’h-hu oun ;
Hac evel ma oun concevet
C’houi hoc’h eus bet va recevet.
Me ho meulo’ta, va C’hroueur,
Pa’z eo quen terrubl ho crandeur :
Hoc’h ouvraijou so admirabl,
|
