Adlennet eo bet ar bajenn-mañ
e ziwaskel da netra, hag e gorf evel hini eur bugelig ; e zilhad ne oant ken lugernus, ha ne chome war e zrem nemeur a roudou eus ar pez e oa. Rak eur mabig mat» gant kurunen e vleo melen-aour, hag e ene glan o luc’ha dre e zellou sklaer hag e vousc’hoarz dudius, a hell pedost beza kemeret evid unan ar re wenvidik a vev e nenv an Autrou Doue : e rouantelez a zo d’ar re a vez hanval outo, emezañ en Aviel.
Fich-Fich a chome bamet da zellet, ha ne ouie dare petra da lavaret d’ar bugel selestiel-ze ; hogen e teuas da ziabafaat a nebeudou. — N’hoc’h eus ket græt poan d’ho treid, o koueza dious keit-se ? emezañ. — ’M eus
