Adlennet eo bet ar bajenn-mañ
Eun deiz e tigouezas gant dor eur vereuri a en em gave war lez ar c’hoajou bras Pempont. D’ar mare ze (mil vloaz zo pe war dro), ez oa oc’hpenn ugent parrez m’en em astenne warno ar c’hoajou ze. O veza m’en devoa naoun, Peronig a dostaas, hag ar vererez a roas d’ezan peadra da zibri.
Epad ma tebre, eur marc’heg a erruas hag a c’houlennas, digant ar vererez, dre be hent e c’hellfed mont da gastel Kerglaz.
— Emaoc’h o vont di, neuze ? Va Doue !
— Ya, zur, ha bale a ran, noz deiz, tri miz zo, d’en em gaout aman.
— Ha petra a fell d’eoc’h kerc’hat e kastel Kerglaz ?
— Dont a ran da glask ar vasin aour hag ar goaf diamant.
— Ha bras eo ’ta, talvoudegez an traou ze, eme Beronig, c’hoant start gantan her gouzout.
