Pajenn:Dastumad - Bleuniou-Breiz.djvu/226

Ha dioc’h-tu ez eont ho daou enn eur penn-red,
Ha redek a hellient, ne oant ket re abred.
   Ann Duk ho gortoze ; dija e oa savet
Abenn ma oent eno gant-han en em gavet.
« Hastit, eme ann Duk, deut ho taou d’am zikour ;
« Gwelet hoc’h euz ann tan, bremaik e vezo dour… »
   Ann Duk a zo gwisket ; ar c’hezek zo enn treïn ;
Ha ma ho deuz ann dud hast da-vont war ho c’hein,
Hi n’int ket nebeutoc’h hastet da vale kuit ;
Pilpasad a reont en eur chakât ho brid….
   Pa oa ann Duk iaouank o sevel beg he droad,
Prest dija d’her fourra er skleuk evit pignat,
E teuaz eur flamm-tan, hag er memes amzer
Eun tarz sec’h a gurun, gant eun trouz ker pounner,
Ma choumaz enn he zao evel ma oa poset,
Digor he zaoulagad evel eun den souezet.
Ar c’hezek spouronet gant ann trouz hag ar flamm,
Dioc’h-tu a reaz ho zri war eun dro bep a lamm.
Ho difron zo digor, skloelf eo ho daoulagad,
Ho diskouarn zo enn ear ker soun ha re eur c’had.
C'houes ar soufr a glever, tost ez oar bouzaret.