ar paour kêz Loenig, hag e chomas a-istribilh etre nenv ha douar !
N’eo ket red lavaret e frapas hi Yann d’he heul betek hanter ar siminal, pegwir heman a oa stag ar gordenn en-dro d’e zivesker. Ha setu Yann, ar paour kêz denig, a-istribilh ivez e toull ar moged, e benn d’an traon, kant gwech darbet d’ezan da goueza er jidhouarnad yod bero !
Hag e pep penn eus ar gordenn : Bebekig a vleuje gwasoc’h eget pa vije bet eun hanter dousenn kontilli kiger sanket doun en he gourlanchenn !… Ha Yann, o sonjal ne zalefe ket da goueza war e benn er yod, na da veza rostet ez-veo er jidhouarn, zoken a-raok en ifern, a c’houlenne digant ar Mestr Bras pardon d’e bec’hejou.
— Dre va faot !
Hag e save e zorn da skei war e beultrin.
— Dre va faot, dre va brasa faot !
An Ankou ne oa ket er vro, red eo kredi, ha ne glevas netra. Panefe ze, buan e vije bet diredet.
Met nann ! an hini a ziredas eo Margodig, va moereb. Ha gant poan a-walc’h e teuas a-benn da ziskrouga divesker Yann, va eontr koz.
N’ouzoun dare penaos, met ne lavaras ket kalz a dra :
— Yann ar Yod da ! Sur a-walc’h dre da faot eo, dre da vrasa faot, pegwir e teus c’hoanteat chom da labourat en ti, ha, koulskoude, e c’houzez mat :
