Hag hen, war gorf e roched, an dour warnan, da vazata e bod-houarnou gant e skourjez porc’h, eur brao gwelet anezan, me ’gav d’in.
Deut e oa c’houec’h heur, hag ar zoubenn ne oa ket c’hoaz sonj bervi ganti ; mont a reas an heol da gousket, ar c’hig n’edo ket c’hoaz digriet, kennebeut nag an dour klouaret. Ha foei ! an aotrou, deut hir e deod war e roched, a zavas bec’h war e chupenn, a-dreist-holl, pa deuas ar plac’hezed hag ar baotred yaouank da ober goap outan dindan e fri… Ma voe red enaoui an tan neuze. Koan divezat a voe, met ne voe eat netra da goll.
Mez ennan ken ma flêrie, an aotrou a damalle e skourjez :
— N’ouzoun ket petra c’hoarvez gantan, emezan ; met n’eman ket mat ganti sur a-walc’h…
Meur a hini a zonjas e oa kollet e benn gant aotrou maner ar C’hastell-C’houitell…
E-pad an nozvez-ze, an aotrou Furzod a glevas e bater gant e itron. A bep seurt a glevas diganti : « Diod ! Leue-geod ! Beg magn ! » ha me ’oar-me petra ne voe ket lavaret d’ar paour kêz aotrou !
Setu, antronoz vintin, ma reas heman e zonj adarre da vont da gas Yann an Inkin d’ar bed all. Met Yann ivez a oa o c’hortoz an aotrou da zont war e dro : karget en doa gwin ruz leun eur zoroc’hell gras ha lakeat anezi goude-ze e krubuilh Katellig,
Pa zigouezas en ti, an aotrou a lavaras :
