— Kant skoed ar vlevenn adarre, e-giz an devez all ! eme an aotrou.
Ar marc’hadour a reas eun hej d’e ziouskoaz, a droas e gein en eur lavaret :
— Heman a zo zod !
An aotrou a glevas hag a respontas kerkent :
— Fazia ’rit ! Me n’oun ket zod, Furzod an hini ez oun.
Met kaer en doa gortoz, ne gave ket gwerz d’e varc’hadourez.
Abarz fin, e tigouezas gantan Noun, gouzout a rit, Noun Pibenn, marc’hadour saoud ar Pont.
— Pegement ar c’hroc’hen ? eme Noun, e gorn-butun berr o vogedi e fri d’ezan.
— Kant skoed ar vlevenn adarre, e-giz an devez all ! a respontas an aotrou.
— Ah ! paour kêz aotrou Furzod, fazia ho peus great ! Kant skoed ! Pe, petra ? Boulc’hurun !… Ar zod a rez ac’hanon, va faotr ? eme Noun. Dal ! pak ha kerz da gousket d’an heol !
Ha Pibenn disvanta eur vodennad gant an aotrou, ken ma ’z eas da gornigellat seiz kammed ac’hano. An aotrou paour ne c’houlennas ket e zilerc’h, hag a zistroas d’ar gear gant e grec’hen, mezek ha trist e glipenn, m’ hen assur d’eoc’h !
Pa zigouezas er C’hastell-C’houitell, an aotrou Furzod a lavaras d’e itron :
— Chê ! plac’h paour, Yann en deus rivinet ac’hanomp. Ar c’hrec’hen a yee hepken daou skoed pe seiz lur an tamm anezo, ha n’eo ket kant skoed ar vlevenn an hini eo !
An itron a yeas droug enni. Koulskoude, n’ouzoun ket
