hano brao ; gwir eo ivez, me ’zo eus pell bro, n’oun ket ganet e-touez ar C’haperien,
— N’eus forz, n’ho pezit ket aon, gagnig an ognoun ! ha lezit hoc’h hano da zont er-meaz !
— Ma ! badezet oun bet Bouchadin.
— Petra ! Bouchadin ? oh ! oh ! Lost ar spanell ! Bouchadin ? Biskoaz, nann, biskoaz kemend-all…
— … Nao loen bihan gant eur marc’h dall ! a echuas Mazoïg, o pignat gant an diri, e-pad ma tiskorde ar plac’h da c’hoarzin, kement ha ken krenv ma kinnige koll he broz !…
Digouezet war ar pondale, Mazoïg a gavas an aotrou Fistoulig eno. Tud paour ! Setu aze eur blevek ! Hirroc’h ha rustoc’h ’oa e varo eget na vez lost ar zaoud koz e-pad gwrez an hanv. Na pebez penn ! Ar barver paour a lammas an aon war e gein, hag eun eston n’edo ket.
— Daoust, eme mestr ar reun hir, daoust ha te a deu da grenna va baro d’in ?
Petra bennak ma krene war e dreid dindan sellou du an aotrou Fistoulig, — sellou ken lemm hag e aotenn, — Mazoïg ne gollas ket e benn ; kaout a reas nerz a-walc’h evit stoui dre an hanter, ha gant e vouez ar floura e respontas :
— Ya, aotrou, rak barver oun dre vicher.
— Ma ! eme egile, en eur vont en e gambr, Mazoïg war e lerc’h, arabad koll amzer neuze ; ne varc’hatan ket : mar kempennez mat ac’hanon, setu aze war an daol ar pemp kant skoed, met ahendall, mar kignez ac’hanon eun distera, sell e-kichen ar yalc’h eur bistolenn, pemp tenn e-barz, hag a gavo an hent da vont ez penn !
Mazoïg a zonjas :
