ganit d’ar zul aliesoc’h eget d’az tro, ha lavar d’in ha n’eo ket ken gwir all :
A ra d’an den kaout e lamm.
— Lakomp, met ne zislavari ket ac’hanon :
’Chom war ar galon ’vel plomm !
Met a-walc’h evel-se. Sell du-hont ’ta, Glaodina, e-tal ar gloued, ha ne lavarfer ket an aotrou Sparfel ?
— Hen eo, rak tenna ’ra e dok da aveli e benn moal, kement a blu warnan eget war eun irvinenn diblusket.
An aotrou Sparfel, da neuze, o zaludas a-bell hag a c’hopas :
— Setu aze piz lakeat e doare, Tougn ; gant na deuy ket nozveziou reo warno.
— Ha pa rafe reo hag all, eme Tougn ; va fiz n’eus ket aon da gaout evito, an had 'zo mat.
— Gwell a ze ! eme Sparfel, o vont kuit.
Hep dale ivez Glaodina a droc’has d’ar gear. Hag, e-unan adarre, Tougn a reas e labour didalvoudek, a durias douar, a roudennas antchou, a hadas avel, a c’holoas, a rastellas, a gompezas hag a boanias nec’het, c’houi ’oar pegement, aotrou Doue !
Betek kuz-heol e talc’has. E amezeien a dremenas :
— Poent mont da glask penn eus koan, Tougn ; a-benn warc’hoaz ’zo deiz, Tougn ; n’out ket inouet c’hoaz, Tougn ?
