— Neuze ’ta, Herve Stroalleg, e c’hellan fiziout warnoc’h ?
— Ya, ya, aotrou. Ken gwir ha ma ’z eo c’houi ar mear ganeomp du-man e parrez Poulbrug, e kasin d’eoc’h eur varrikennad jistr ; met, klevit mat, hein ! jistr eus ar gwella, n’eo ket jistr avalou pin na karotez gwenn. Ne vezo ket eur fall d’eoc’h doura genou ha korzailhenn gant hennez. Bezit fizians ennon, aotrou mear, rak, evit ar wech, ni ’zo bet daou vignon bras, ha mignoned eveldomp-ni ne glaskont morse en em douza etrezo… Ha koulskoude, sellit, gwelloc’h e vefe ganin ma c’hellfec’h kaout eur pennadig amzer, evit dont, hoc’h-unan, da danva ar jistr du-man.
— Tra, tra, Herve Stroalleg, n’hellan ket mont ; n’em eus ket amzer. Met fiziout a ran warnoc’h, mignon koz ; dibabit d’in ho kwella jistr. Ha breman kenavo ar c’henta gwelet.
— Ma !… Kenavo, aotrou mear, kenavo eur wech all !
Ha goude eur stard-daouarn, an aotrou a zistroas d’e labour ; ar c’houer a bignas en e wetur, a zistagas eur c’houitelladenn hir, ha Bailh, ar marc’h dall, hep gortoz an taoliou skourjez da larda e gostennou d’ezan, a gemeras penn an hent a gas diouz Douarnenez da barrez Poulbrug.
Hag en eur ober hent, e-pad ma vleine Bailh, e varc’h dall, Herve Stroalleg a zonje :
