han-amb hun hunan, penaus é hès un Doué hag en dès reit er vuhé d’emb. Chetu petra e zou caus ma n’en dès crechén fidel erbet péhani, mar car gobér un implé mad ag é ræson, ha ne hanàuei un Doué, er mæstr quetan, Crouéour en ol, hag hum santei nezé douguet d’er pedein ha d’en adorein.
II. Hur housciance e lar d’emb é hès un Doué, péhani hur gùél, péhani en dès perpet é zeulegad arn-amb, péhani e hel hur punissein. A vazé é ta en dongér naturel en dès mab-dén doh er fallanté ; en dongér-cé doh en droug n’en dé meit ur santimant ag el lézen éternel en dès en Eutru Doué scrihuet én dôn ag hun inean. A vazé hoah é ta en dougeance-zé e santamb, memb a p’en d’omb hun hunan, é hobér er péhèd, rac er gousciance e lar d’emb é ma perpet Doué dirac omb.
III. Hur halon e lar d’emb é hès un Doué, rac hur halon e zesir bout coutant hag eurus : mæs nitra ag er péh e zou ér bed ne hel hul lacat coutant. N’en dès meit Doué, péhani e zou er vamen ag en ol madeu, e hel goalhein hur halon. Chetu perac, e lar sant Augustin, mab-dén, é clasq ar en doar é vonheur hag é repos, ne hei quet er havouèt ér mæz a Zoué, ha n’en dès dén erbet péhani er hlasq hemb gout é ma é Doué en er havou. Unan dal, péhani n’en dès jamæs gùélet en dé, e zesir neoah er splandér, deustou ne hanàu quet en hiaul péhani e ra er splandér. Un dén, talpet d’er séhèd, ne vanquehé quet a zesirein refrescadur, deustou ne hanàu quet er vamen deur précius péhani e hel en distannein. Er memb tra, hun inean, deustou ne huél quet hé Doué, ha n’en hanàu meit a vras, ne arsàu quet ag en desirein, rac ma tesir ur bonheur.
Er bonheur-zé n’hum gav quet én treu ag er bed-men ; chetu perac, e lar sant Augustin, é pêlla mab-
