Merhuel e zou qùittat en doar eit perpet ; monnèt én éternité hemb gout mèn é hér. Merhuel e zou col er vuhé guet er péh hun nès. Merhuel e zou larèt quenavou eit jamæs d’er péh e gâramb muihan : d’er guérent, d’en amièd, d’en danné, d’en inourieu, d’er hargueu ; hanni ne hel hum hoarantein doh er marhue na troein ardran. Er marhue e lam rah guet-n-emb, nameit en droug hur bé groeit pé er vertu, péré hun héli d’er bed aral.
Mar dé er chonge ag er marhue quer callet eid en dud distag doh en treu ag er vuhé-men ; eid en dud a bligeadur, péh quen eahus ha quer rust é teli bout en taul a nehou. Na scontusset ur momand ! péhani e zizolo dehai anfin é ma èl moguèd er madeu hag er pligeadurieu péré e yant de gol eit birhuiquin ! Ma n’en dès nitra surroh na callettoh eid er marhue, n’en dès ehué nitra cuhettoh eid en amzér hag er circonstanceu a nehou. Hà hui e varhuou é græce Doué pé ér péhèd ? Hà hui e varhuou guet ur hlinhuèd hir pé a varhue subit ? Hà hui hou pou en amzér de govessat pé scrappet vehet a hèr, en noz-men, pé én un taul ? Hanni ne hel el larèt ; ne hellet quet bout assuret ag ur momand hemb quin. Er pèh e zou sur, hui e varhuou, hag e varhuou a pe chongehet er bihannan.
Mæs petra vou arlerh ! Stad mab-dén goudé é varhue ne change quet mui. Er marhue e hra é léh de bep-tra aveid en éternité. Mar marhuan ér péhèd marhuel, me vou dannet ha maleurus aveid un éternité. Mar marhuan é græce Doué, me vou salvet hag eurus de virhuiquin. É léh ma couéhou er huen é chommou.
II. A pe ne hellet quet mirèt doh er marhue, hag a p’en dé hou salvedigueah staguet doh er momand blaouahus-cé, hui e zeli hum breparein ha pourfitein ag en amzér e chom guet-n-oh. A pe achappehé ag é
