coah en ol poénieu ag er vuhé-men en digol ag en anjuli péhani e zou groeit dehou dré ur péhèd marhuel é hunan. N hum glèmmamb quet enta ag en trebilleu e zégaa Doué d’emb én é visericord eit diverchein muyoh-mui ag hun inean hur péhedeu, a p’en dint perpet hilleih distérroh eid er péh e véritamb.
III. Anfin er batiantæt ér boén e ziscoa ha ni hun nès ur vertu son. Oh ! na diæsæt-é aliein en danné bras guet er santeleah ! En dout madeu bras ha chervige Doué hemb bout staguet doh-t-hai ; bout abil hag inouret, ha cârein er beuranté ; bout pur, ha bihuein é creis er pligeadurieu ; én ur guir, gùélèt er péh e gârér, hemb hoantat nameit er péh e blige de Zoué, chetu er péh ne huélér quet liès. Ret-é en dout vertu ha courage, e lar sant Bernard, eid hum virèt doh en dangér a hum gol é creis en inourieu hag en danné.
Mæs mui a gourage e faut hoah eit goarn er vertu én trebilleu. En inourieu, e larér, e hra changein er vuhé ; gùel vehé larèt é hrant hanàouèt penaus é vé hou puhé. En hani n’en dé quet bet idan er bouis ag er boén, e lar er Spered-Santel, petræ houér-ean ? Bihan a dra. Ne houyér quet chervige en Eutru Doué én ur fæçon parfæt, a pe n’en dès chet hoah reit mercheu bras ag é gourage. Er brézel-é e hra d’ur soudard hanàouèt é gourage hag é fideldæt, é combattal bet er marhue. Er poénieu hag én trebilleu é hra d’ur hrechén hanàuèt petra-é.
N’en dé quet diæz bout patiant a pe ne vé nitra de andur ; bout douce a p’hum gav en treu d’hur chonge, bout vertuus a pe n’hur bé quet en tu de vout fal ; mæs passein é vuhé é creis er boén, é creis en anquin, hag é vout ancoéheit guet en ol ; bout temalet é gueu, bout casset ha digasset guet en ol dré er fal téadeu, laqueit idan en treid dré er goal gonzereah, hemb bout disconfortet, chetu ur vertu son.
