Yann Ker-an-Nebeut ha Marianna a oa daou bried, o doa bet kement a vugale, ma ne gavent mui wardro ar gear eur paeron d’eur mab d’ezo, edod o c’hedal badezi.
Yann a gemeras eta e benn-baz, hag a yeas en hent. Ha setu digouezout gantan eun den koz, eun tammig moal, seder c’hoaz evelato, hag a c’houlennas da beleac’h e c’helle mont a-dis evel-se.
— « Mont a ran, eme Yann, da glask eun den leal hag eün e-kenver an holl, evit beza paeron d’am mab. »
— « Mat, eme an den koz, me a ve marteze hervez ho c’hoant ; evidoun-me a zo eun den eün ha leal, a gav d’in. »
— « Piou oc’h eta ? » eme Yann.
— « Me, eme an tremeniad, eo sant Per. »
— « Sant Per ! eme an tad souezet. Evit neuze n’oc’h ket an den e klaskan, rak c’houi a zigor dor ar baradoz da lod, hag he serr ouz lod-all. N’em eusket ezom ac’hanoc’h. Ho trugarekaat a ran evelato. »
Ha Yann larkoc’h gant e hent.
Neuze e tigouezas gantan eum den koz-koz, e vleo gwenn-kann kouezet bep tu war e skoaziou, hag a c’houlennas digantan, evel sant Per, da beleac’h ez ea evel-se.
— « Da glask eur paeron ez an, eme Yann ; eun den leal hag eün e pep giz a fell d’in kaout. »
— « Da glaskeur paeron ? Kemerit ac’hanoun, mar kirit ; me zo dioc’h ho toare, me gred. »
— « Piou oc’h eta neuze ?… »
— « An aotrou Doue !… »
D’ar ger-ze, Yann a reas eur skrijaden : « An aotrou Doue, emezan goustadik ! » ha pa oe deuet ennan e-unan :
— « N’ho kemerin ket. C’houi n’oc’h ket leal hag eün a-walc’h ive. Lod eus an dud a lakait er baradoz, lod-all a jadennit
